Mijn moeder Lamberta (Bep) Martens-Cuijpers had een bijzondere neef. Broeder Koentje, verbonden aan het klooster in Brakkestein en altijd te vinden achter het klooster op de kippenboerderij.
De roots van de familie liggen in Groot Linden, een klein dorpje vlak bij de Maas en vlakbij de voormalige veerpont bij Katwijk-Cuijk. Nu is het gebied veranderd in een groot waterrecreatiecentrum maar het oude dorp is nog aardig herkenbaar gebleven. Mijn oma, Petronella Hendrika Hoenselaars, had een zus, Lamberta Theodora Hoenselaars. Zij was de moeder van Albertus Gerardus Schoenmakers, later omgedoopt tot broeder Secundus Maria en beter bekend als Broeder Koentje.
Albertus Schoenmakers werd geboren op 3 juli 1895 in Groesbeek. In de beslotenheid van het kleine dorp Linden groeide Bertje op, te midden van de Lindense jeugd. Voor hen was geen andere ontspanningsmogelijkheid dan thuis hard werken op de boerderij. De beloning was een groot glas koele melk of 's winters een warm glas met anijs. En zoals vroeger alle kleine plaatsjes, bezat toen het kleine Linden zelf ook een melkfabriek, waar boeren hun melk ter verdere verwerking (boter) kwijt konden. Bertje Schoenmakers ontpopte zich gaandeweg als een ijver jongmens, die hard werkte, de boeken bijhield en bevriend was met iedereen in het dorp. Het was dan ook geen wonder dat de gezamenlijke boerenstand van Groot-Linden Bert Schoenmakers benoemden tot directeur van hun cooperatieve melkfabriek "St. Isidorus".
Als directeur van de plaatselijke melkfabriek was hij uiteraard erg in trek bij de Lindense schonen. Maar er was van zijn kant geen reactie te verwachten want Bertje had andere plannen met zichzelf. En die stamden uit de tijd dat Linden van tijd tot tijd bezocht werd door broeders van het Capucijnerklooster uit Velp. En ook hij wilde Capucijn worden. Maar een ontsteking aan zijn voet zorgde ervoor dat Bertje werd afgekeurd bij de "blote voetpater". Bertje herpakt zich na deze tegenslag en gaat naar de paters van Brakkenstein.
Tot zijn verrassing lag hun gebouw op een prachtig terrein waar hij naar hartelust kon stropen. Uit "piëteit" voor de Capucijnen koos hij als kloosternaam Albertus Secondus en deed hij op 1 juni 1933 de eeuwige gelofte. Zijn roepnaam werd broeder Koen.
Er bestaan veel anekdotes over broeder Koen. Over de keren dat hij van zijn fiets viel, of tegen het verkeer in reed en als vaste bezoeker van de ziekenhuizen in Nijmegen. Als patiënt of als bezoeker van zijn vele bekenden. Of over het jachtgeweer dat hij over de Duitse grens had gesmokkeld om te kunnen jagen en waarmee hij - bewust maar nog vaker onbewust - menig ravage aanrichtte. En over zijn kloosterkamer die langzaam veranderde in een klein museum vol beelden, heiligenplaatjes en nog meer snuisterijen.
Op 21 juli 1981 overleed hij. De tekst van zijn gedachtenisprentje tekent broeder Koen op uitstekende wijze. "Ondanks de hoge leeftijd waren we toch verrast door zijn plotseling heengaan. Tot aan de laatste levensdag was hij vol leven en bedrijvigheid. , die vrienden had in alle lagen van de samenleving. Hij stond altijd klaar om goed te doen. Niet alleen door het geven van een snoepje of een eitje, maar ook door een bezoekje, een bemoediging, een hartelijk woord en een aanhoudend gebed." En zijn familie in Linden: "We missen Koen nog steeds erg". "Hij was een heilig man". Wil je meer lezen over Broeder Koentje? Lees hier het uitgebreide verhaal
De roots van de familie liggen in 
van zijn kant geen reactie te verwachten want Bertje had andere plannen met zichzelf. En die stamden uit de tijd dat Linden van tijd tot tijd bezocht werd door broeders van het Capucijnerklooster uit Velp. En ook hij wilde Capucijn worden. Maar een ontsteking aan zijn voet zorgde ervoor dat Bertje werd afgekeurd bij de "blote voetpater". Bertje herpakt zich na deze tegenslag en gaat naar de paters van Brakkenstein.
Er bestaan veel anekdotes over broeder Koen. Over de keren dat hij van zijn fiets viel, of tegen het verkeer in reed en als vaste bezoeker van de ziekenhuizen in Nijmegen. Als patiënt of als bezoeker van zijn vele bekenden. Of over het jachtgeweer dat hij over de Duitse grens had gesmokkeld om te kunnen jagen en waarmee hij - bewust maar nog vaker onbewust - menig ravage aanrichtte. En over zijn kloosterkamer die langzaam veranderde in een klein museum vol beelden, heiligenplaatjes en nog meer snuisterijen.
