Binnen drie minuten kan een rustig gehucht in één groot slagveld veranderen. Dat bleek op 10 augustus 1925, toen een ‘cycloonachtige windhoos’ over Langenboom trok, daarbij zes dodelijke slachtoffers maakte en een enorme ravage veroorzaakte.
Het gebeurde precies om 6.07 uur namiddag, zoals het uurwerk op de kerk die grotendeels werd verwoest, aantoonde: het was op exact die tijd stil blijven staan.
“Kalveren en koeien vlogen een halve meter boven de grond door de lucht. Een man hield zich vast aan een boom die prompt door de orkaan uit de grond werd gedraaid en hij waaide mee terwijl hij zijn huis voorbij zag komen”, blikte een ooggetuige later terug.
De windhoos - met een snelheid van 180 kilometer per uur – verwoestte meer dan twintig huizen, slingerde de kerktoren weg, liet het dak van de het klooster verdwijnen en drukte de school met de onderwijzerswoning in elkaar. De inwoners bleven, samen met de zwaar getroffen Zeelandse buurtschappen ’t Oventje, Graspeel en Trent, verdoofd achter.
Vreemd genoeg ging de landelijke aandacht vooral uit naar Borculo, dat de tornado ook over zich heen kreeg. Hoewel ook die plaats zwaar werd getroffen, was de schade veel minder dan in het bijna weggevaagde Langenboom. Maar Borculo had het voordeel dat burgemeester De Muralt, lid van de Eerste Kamer, goed wist bij wie hij aan de bel moest trekken.
En zo stonden binnen een mum van tijd pers en koningin Wilhelmina op de stoep in de Achterhoek. Maar achteraf constateerde een journalist: “Gods zweep heeft hier (en daarmee bedoelde hij Langenboom) het hardst geknald”.
Weliswaar bezocht de koningin ook Langenboom, maar dat gebeurde ‘slechts’ een week later. Niettemin werd haar bezoek wel gewaardeerd. Cornelis van den Elzen uit Zeeland zou tegen Wilhelmina hebben gezegd, wijzend op de plek waar zijn boerderij had gestaan: “Ut het ‘r gespurrierd, mijnheer de koningin.”
Volgens de bevolking was in de windhoos de hand van God zichtbaar. Kerk en klooster werden zwaar beschadigd, maar een porseleinen beeld van Maria kwam ‘als door een wonder’ ongeschonden uit de ruïne van een boerderij tevoorschijn.
Ramptoerisme lijkt van alle tijden. De vernielingen in Langenboom trokken dan ook veel bekijks. Of zoals pastoor Wennekendonk het verwoordde: “In de weken na de stormramp zijn er in Langenboom meer bezoekers geweest dan in de hele vorige eeuw.”
Toen eenmaal de omvang van de ramp duidelijk was geworden (kijk hier voor meer foto's), stroomde echter ook van alle kanten de hulp toe. Bij de wederopbouw van het dorp hielpen veel vrijwilligers en het leger. Bedrijven boden spontaan producten aan, zoals de firma Van Nelle, die met een vrachtwagen vol koffie en tabak aan kwam zetten.
In 1985, zestig jaar later, kreeg Langenboom een monument ter herinnering aan deze stormramp, de Tornadotuin: het zijn 1.800 haagbeuken die in een cirkelvormig patroon de windrichting van de tornado aangeven.
De tuin werd onthuld door één van de vier Langenbomers die de storm zelf nog hadden meegemaakt. Het was een tante van de toenmalige landbouwminister Braks, die haar dan ook behulpzaam was.
Wrang dat in hetzelfde jaar 1985 op 14 juli andermaal een tornado nederland teisterde: dit maal in Maastricht en omstreken. Ook nu was de schade ongelooflijk. Ik heb zelf de slurf gezien. Hij was pas te zien nadat ie was overgetrokken omdat hij verhuld zat in extreem zware regen en hagel. Hele bossen zijn weggevaagd, bomen vlogen kilometers door de lucht die zo groen als gras was.
De ramen stonden door het drukverschil met binnen en buiten helemaal bol...een wonder dat ze niet gebroken waren
Marilou Nillesen, namens BHIC
bhiczei op 22 oktober 2013 om 10:18
@J. Jacobs: Ik kan me voorstellen dat dat een indrukwekkende gebeurtenis is geweest! Nog een geluk dat er geen slachtoffers zijn gevallen.
Het gebeurde precies om 6.07 uur namiddag, zoals het uurwerk op de kerk die grotendeels werd verwoest, aantoonde: het was op exact die tijd stil blijven staan.
De inwoners bleven, samen met de zwaar getroffen Zeelandse buurtschappen 
Toen eenmaal de omvang van de ramp duidelijk was geworden (kijk 
De tuin werd onthuld door één van de vier Langenbomers die de storm zelf nog hadden meegemaakt. Het was een tante van de toenmalige landbouwminister Braks, die haar dan ook behulpzaam was.
