SIOL opgericht

Eerst gingen wij er met anderen over praten. Toon en Piet Loeffen en Albert en Piet van Kempen (die waren ruim 10 jaar ouder dan wij) waren onze mentoren. Zij dachten met ons mee en hielpen ons als ze even konden. Het was wel hectisch, want we waren ongeduldig.

Er moest een vereniging komen met een bestuur uit twee dorpen, namelijk Katwijk en (Groot) Linden. We besloten dat de voorzitter uit Linden moest komen. Dat werd de heer Van Zwam. Katwijk leverde secretaris en penningmeester, respectievelijk Jan van Hees en Kees Fijneman. Dat waren de mensen, maar verder hadden we niets! Geen veld, geen geld en alles was schaars en/of op de bon, die we natuurlijk niet hadden.

Gelukkig kon P. Thijssen aan een parachute komen. “Hij is wel oranje”, zei hij, “kunnen jullie daar iets mee?” “Maar natuurlijk”, zeiden we, “altijd beter dan niets.” En zo begonnen Marietje Elbers en Jo Fijneman (twee vakmensen) zoveel mogelijk shirts uit de parachutestof te halen en die in elkaar te naaien.

Voor het lostornen van naden hadden ze geen tijd. Maar simpelweg langs de naad afknippen bleek niet mogelijk, want dan ging er teveel stof verloren. Maar de segmenten waren allemaal zo solide aan elkaar genaaid, dat lostornen (wat uiteindelijk toch gebeurde) net zoveel werk kostte als het naaien van de shirts.

Zo is Sport Is Ons Leven dus aan zijn oranje shirts gekomen. Sommigen hadden nog voetbalschoenen. Dat waren de bevoorrechten. Had je die niet, dan moest je het maar met soldatenkistjes doen. Want die had iedereen in die tijd. Ook voor het veld kwam een oplossing: Jac. Martens stelde een lap grond ter beschikking voor ƒ 100,- per jaar , het eerste jaar gratis. Het feest kon beginnen.

V.l.n.r. staand: (in zwarte jas) P. Thijssen, P. Thissen, F. Strik, M. Cloostermans, C. Thonen, A. Driessen, A. Peters en W. van Hees. Hurkend: G. Elbers, S. Martens, K. Fijneman.

Vervoer naar uitwedstrijden: ook zoiets. Hoe kom je in Grave zonder auto (die waren er niet in die tijd) en zonder fiets? Overal bleek een oplossing voor. Riek van Hees had verkering met een Nederlandse militair en die mocht een drietonner meenemen in het weekend. Hij bracht ons daarmee op de plaats van bestemming. We waren er wat blij mee, maar we waren ook telkens weer blij als we heelhuids thuiskwamen. Niet dat hij geen goede chauffeur was - integendeel, zeer goed zelfs - maar het ging soms een beetje hard. We hadden natuurlijk geen stoelen om op te zitten, nee, zo in de bak. Dus werd je aardig heen en weer geslingerd als hij met een vaartje door de bocht ging. Een gordel was hier op z’n plaats geweest! Maar gevoetbald werd er!