Rond 1860 worden Oeffeltse kinderen die zich al te nadrukkelijk op het hoofd krabben al snel meewarig aangekeken. “Kwaadziekte” of “hoofdzeer” heet de besmettelijke, chronische huidziekte die in die jaren toeslaat. Het begint met jeuk en rode plekken in het haar en mondt uit in gele korstjes die ervoor zorgen dat de haarwortels afsterven. Met als gevolg: kinderen die hun haren bij bosjes verliezen.
Burgemeester H. Geurts trekt zich het lot van de jeugd aan. “In Oeffelt lijden zeventien schoolkinderen aan kaalhoofdigheid of kwaadziek. Ik heb echter vernomen dat in Venray een vrouw woont die een geneesmiddel tegen deze ziekte heeft. De resultaten daarvan schijnen zeer gunstig te zijn en bovendien is ze niet al te duur”, informeert hij zijn raadsleden. Hij stelt voor dat gegoede ingezetenen de kosten van de behandeling zelf dragen en dat armen een tegemoetkoming uit de gemeentekas krijgen.
De burgemeester neemt contact op met de Venrayse Anna Maria Peters en komt overeen dat ze enige tijd in Oeffelt zal verblijven om alle zieke kinderen te behandelen voor een beloning van ‘vier gulden per hoofd’. Uiteindelijk geneest mevrouw Peters 33 kinderen. Hoe ze het voor elkaar krijgt, wordt niet duidelijk, maar zij weet de haargroei weer te herstellen. Achttien kinderen doen een beroep op het gemeentepotje, omdat hun ouders de behandeling niet kunnen betalen. Het kost de gemeente, inclusief drie gulden reiskostenvergoeding, ƒ 75,-.
Twee jaar later breekt de ziekte weer uit. Veldwachter Peter Hendriks zorgt ervoor dat alle kinderen die besmet zijn met kwaadziek niet naar de openbare school in Oeffelt mogen. Alleen kinderen met een bewijsje van de geneesheer dat het niet is besmet, mogen de klas binnen. Kinderen die wel besmet zijn, worden opnieuw toevertrouwd aan de geneeskunst van Anna Maria Peters. En weer weet ze de kinderen te behandelen.
Een half jaar later voelt de geneeskundig inspecteur burgemeester Geurts aan de tand. Hij wil weten wanneer het Provinciaal Bestuur toestemming heeft gegeven om de hulp van Peters in te roepen. Geurts is niet onder indruk: “Voor de behandeling is geen toestemming verleend, wel voor de daaruit voortvloeiende kosten.” En daar laat hij het bij. Kwaadziekte is na 1865 niet meer voorgekomen in Oeffelt.
Burgemeester H. Geurts trekt zich het lot van de jeugd aan. “In Oeffelt lijden zeventien schoolkinderen aan kaalhoofdigheid of 
