Z’emme ‘t altij over òòns moeder durre schort,
Mar òòns vaoder z’nne zadoek da waar ok wa orre.
Òòns moeder noemde ?t “’n duuzend diengen doekske “.
Wanneer z’nne zadoek eelemaol vuil waar zee ze “kom dis ier gij met da vuil dieng!”
Mar dan aar ie ok goed z’n best gedaon orre. En da wies òòns vaoder ok wel!
Òòns vaoder kon ze daor dan alléén mar gelijk in geve, die zee dan nie zo eel veul .
W’emme ‘t allemaol tog echt meegemaokt or, dieje leutige tijd hè.
Mar goed, allee ‘k zal ‘t oe gaon vertelle, voruit, daor gaot ie dan!
Waar ‘t waarm in d’n zomer, dan dee ie aón elke hoek ‘n knóóp,
En g’ aar zowaor ‘n zonne oed, tege ‘t zwéét en de zon.
Z’nne zadoek gebruikte ie ok as z’nne bril vuil waar.
Z’n schetse liet ie blienke bij de “Staoltjes” op ‘t ijs.
Zaat er olie op oe klere, òòns vaoder ‘ja z’nne zadoek.
Bliende manneke speule, mee da dieng vor oe óóge.
Waarde bang agge wa vergaat, in z’nne zadoek, ‘n knoop.
En ge kon ‘t er van op aon or, dat ‘t in orde kwaam.
En wa déinkte van ‘n eige gemaoókte schóóne parasjuut.
Sjuust, aón elleke oek ‘n touwke, vastgebonne mee ‘n gewigje.
De lucht ingóóie, en dan kijke wie de beste aar’ en ?t óógste kwaam.
Bij Boerke Mies in de Segersdreef gienge me errebeezies plukke.
Ei naam ze grust mee naor huis or in z’nne zadoek.
Viel ?d’ op oew knieje, en ‘t bleef lang bluuien,
Nie naór den dokter or, neut bijlange nie, dur waar ommers niks aón d’aand.
Dan dee z’nne zadoek toch wir dienst as verbáánd.
Gienge we in’t Burregemééster Coenenpark d’ eendjes voeren,
Dan maókte ie er de baank mee schóón, om op te gaon zitte.
Z‘nne keu mee schóónmaoke, at ie ‘s zondas gieng biljéiren.
In ‘t café van Piet de Paus [Peer de Paus ] op de Gastelseweg, t.o. de Kerk.
‘k em’t ok wellus gezien, as dat ie er z’n fiets mee poetste.
De propere méins! “Da mot allemaol blienke” zeetie dan.
“Aón z’n fiets kunde ‘ne méins erkenne”, da zee òòns vaoder!
En wa òòns vaoder zee, zo waar ‘ t, we wiesen nie beter.
‘ n Bóótje maoken van ‘ n klóómp en de vlag da waar..? Sjuust!
Toen g’ éél klein waar, maókte ie er ‘ne kroel van.
‘Aàrde geblet of te veul snot, z’nne zadoek.
Ja ‘t is waor or z’nne zadoek loste ‘t op.
IJ dee op’t zaol van z’n fiets sóóms’n zadoek.
Waorvor a’t ie da dee da weet ik ok nie orre.
We gienge vlóóie vange, voer vor de visse.
In’t Rozenven, mar da waar ‘n éind weg!
Sewijle sloog ie er vliege mee dóód, en leut da me dan aare.
Z’nne zadoek om appels en pééren op te wrijve.
‘t Waar nóóijt ginne witte zadoek mar aaltij ne róóie.
‘Ne róóie mee witte, schóóne gestipte blommekes.
“Daor ziede miender vuil op” zee oons moeder altij.
Róóie vlag aón d’n bagaoziegedraoger van z’n fiets,
At er iets wa lang waar vervoerd moest worre.
Wannéér we in ‘t Vrouwenhof gienge we bommeketten,
wreef ie de kogels op tot ze blonke, mee z’nne zadoek.
Mee ‘t rondjes lóópe waar ‘t ‘n start of eindvlag.
Da waare “rondjes van de Parklaan”. Ze ligge d’r nog.
Of om te kijke waor at d’n wiend vandaon kwaam.
‘t Gebeurde ‘n ok dat ie er z’n schoene mee poetste,
Mar da moes óóns moeder natuurlijk wir nie zien.
Dan waar ’t wir “allee jong, waor zijde gij mee bezig?”
‘t waar dikkels tij un vraog en ‘n aantwóórd tegelijkertijd.
Volleges óóns moeder bleef óóns vaoder ‘ne “kwaojonge!”
IJ wou ‘t mar nie aflere , ze kon ‘r sooms nie aon uit!
IJ zee ‘as a me stieren uit de wei gienge ‘n haole,
‘Da waar bij het kapelleke, van óóns lief vrouwke,
aón de Deurlechtsestraot op de kapelbaarg,
“Nóóit mee ‘ne róóie zadoek zwaaien, ‘orre.
Waant dan ben dur móói klaor mee” zeet ie dan.
Mar ja, wa doede agge jonk zijt en flienk eigewijs.
Toch prebéére, mee dieje zadoek, en dan aarde prijs.
“Nouw gaoget gedonder begiene” zeet ie dan.
En dan vloekte ie, mar ei maokte glijk ‘n kr?iske.
Jao me zaate ommers vlak in de b??rt van óóns lieve vrouwke.
En dan krege me dur wir flienk van laanst netuurlek.
Ok mee karreneval kwaam ie goed van pas, in de Eratozaal, aón de Kaai.
‘nne boerekiel, ’n zwarte pet en dieje róóie zadoek.
En in d’Eratozaol kon ‘t féést begiene, gelóóft da mar.
Dieje zadoek, netjes gestreeke dur óóns moeder,
om z’nne nek, vastgouwe mee’n luceféirsdoske.
En ei waar nie d’n éénigste ‘n or, neut, ‘t waar “Boerebal”.
Nou dan ek ’t zo’n bietje gad, déink ik.
Zeider ‘ t er nie mee ééns, dan kekte mar,
Meej éél veul groete orre, en tot noggis óóit.
