Het Burgerlijk Armbestuur vormt in de meeste gemeenten van Noord-Brabant de voortzetting van de Tafel van de Heilige Geest (14e-18e eeuw), in de Franse tijd genaamd Bureau Auxiliaire de Bienfásance, vanaf 1815 geheten Algemeen Armbestuur en vanaf 1913 Burgerlijk Armbestuur. vanaf het begin van de 19e eeuw is armenzorg als gemeentelijke taak geregeld door wetgeving van de Rijksoverheid. Het Koninklijk Besluit nr. 20 van 31 december 1814 stelde de algemene armbesturen in met ingang van 1 februari 1815. Genoemd KB gaf inrichting en taak van het arnmbestuur aan. In gemeenten ten plattelande diende het bestuur te bestaan uit drie armmeesters, te kiezen uit ingezetenen van de gemeenten door de gemeenteraad onder goedkeuring van Provinciale Staten. Van de benoemde armmeesters was er volgens rooster één jaarlijks aftredend en pas na verloop van twee jaar weer herkiesbaar. De armbesturen waren rekening en verantwoording verschuldigd aan de gemeentebesturen.
Het algemeen armbestuur had tot taak de aan haar zorgen toevertrouwde armen, ouden van dagen,zieken en gebrekkigen te bedelen. Verder diende het te zorgen voor een goed beheer van de gelden en goederen, toebehorende aan het armenfonds.
Ondersteuningen aan ingezetenen die elders waren geboren, werden door het gemeentebestuur gedeclareerd aan die gemeenten omdat sinds 1818 de geboorteplaats in principe het domicilie van onderstand vormde.

De wetgeving betreffende de armenzorg veranderde in de loop der tijden, nl.:
bij Wet van 28 november 1818, Staatsblad 40, houdende aanwijzing der plaats, waar de behoeftigen in de algemene onderstand kunnen delen;
bij Armenwet van 1854, Staatsblad 100;
bij Wet van 1 juni 1870 Staatsblad 85, houdende wijziging van de wet van 28 juni 1854 tot regeling van het armbestuur;
bij Armenwet van 27 april 1912, Staatsblad 165.
De Algemene Bijstandswet van 13 juni 1963 tenslotte maakte de burgerlijke armbesturen overbodig. Krachtens artikel 87 werden zij opgeheven. De rijksoverheid regelde de hulpverlening aan de armen, hoewel de uitvoering er van gedecentraliseerd bleef in de gemeenten, onder de bestuurlijke verantwoordelijkheid van de colleges van burgemeester en wethouders. Zo ontstonden sinds die tijd de Sociale Diensten, als afzonderlijke takken van dienst binnen de gemeentelijke organisaties.