De Pachtwet van 23 januari 1958 (Stb. 37) is op 1 mei 1958 inwerking getreden. De pachtkamer van het kantongerecht is bevoegd kennis te nemen van alle zaken, die betrekkelijk zijn tot een:
- pachtovereenkomst;
- overeenkomst tot wijziging of beëindiging van een pachtovereenkomst;
- overeenkomst tot het aangaan van een pachtovereenkomst;
- overeenkomst, waarbij persoonlijke zekerheid wordt gesteld voor de nakoming van een pachtovereenkomst;
- zetboerencontract, inscharing van vee of verkoop van hooi en gras anders dan per gewicht ingevolge de artikelen 65 en 66 van de Pachtwet;
- overeenkomst tussen afgaande en opkomende pachters, verband houdende met de overgang van het bedrijf;
- ontruiming van het gepachte door de pachter of de gewezen pachter;
- revindicatie van het verpachte, ingesteld tegen de pachter of gewezen pachter;
- vanwaardeverklaring van bepaalde beslagen;
- schadevergoeding of gefixeerde schadevergoeding bij niet verlenging of ontbinding van een pachtovereenkomst wegens bestemming voor andere dan agrarische doeleinden van het gepachte;
- terugvordering van te veel betaalde pacht;
- vergoeding van schade wegens onrechtmatig gebruik van het gepachte, nadat de pachtovereenkomst beëindigd is (art. 128 en 129 van de Pachtwet).

Wanneer de vordering meer dan 2500 gulden bedraagt, staat hoger beroep open (art. 132 PW). Ingevolge art. 142 PW dient het hoger beroep, binnen een maand, te worden ingesteld door indiening van een verzoekschrift bij de Pachtkamer van het Gerechtshof te Arnhem. Deze houdt zitting en beslist met drie leden van het Gerechtshof en twee niet tot de rechterlijke macht behorende deskundige leden. Tegen uitspraken van het Hof is geen cassatiebroep mogelijk bij de Hoge Raad.