Op 23 april 1833 stichtte Frédéric Ozanam op twintigjarige leeftijd, samen met Emmanuel Bailly en vijf bevriende studenten van de Sorbonne in Parijs de Conférence de Charité. De studenten zagen in dat met praten alleen de wereld niet kon worden verbeterd. Ze bezochten in armoede verkerende gezinnen, gingen op zoek naar hulpbehoevende zieken en bejaarden, hielpen waar nodig, zowel in de steden als op het platteland. Al spoedig kwamen er meer mensen bij en kon de hulp op grotere schaal georganiseerd worden en was de basis voor de vereniging gelegd.
Binnen het bestek van 10 jaar had de Vincentiusvereniging voet aan de grond gekregen in andere Europese landen zoals Italië, Spanje, Portugal, Duitsland, Ierland en België. De eerste conferentie van de Vincentiusvereniging-Nederland werd op 10 februari 1846 opgericht in de sacristie van de kerk in de Oude Molstraat in Den Haag. Op 4 maart werd deze conferentie onder de naam Onze Lieve Vrouw ingelijfd bij de Algemene Raad in Parijs. Intussen was de vereniging in nagenoeg alle Europese landen opgekomen. Na Europa werd de vereniging 'geëxporteerd' naar Latijns-Amerika, Canada, de Verenigde Staten, Azië, Oceanië en Afrika.