Het veerrecht op grote rivieren is een regaal. ‘’’Regalia’’’ (lat. iura regalia = koninklijke rechten) is sinds de 11de eeuw de benaming voor rechten en praerogativa die sinds de Frankische tijd aan de koning/keizer toekwamen, of waar hij aanspraak op maakte. Deze hoogheidsrechten behoorden, anders dan in het Romeinse Rijk, aan de koning persoonlijk. Dat kwam voort uit de christelijke gedachte dat de koning/keizer ‘’Dei gratia’’, door God aangesteld was. De regalia behoorden tot zijn persoonlijk vermogen en waren net als andere vermogensbestanden deelbaar en overerfelijk.
Omdat het deelbaar en overerfelijk was kon het veerrecht in handen komen van bijvoorbeeld een stadsbestuur of een particulier. In Grave was het al sinds mensenheugenis in handen particulieren ofwel burgers. De oudste akte in het archief is van 1381. Het is onduidelijk of het veer toen nog in handen was van de landsoverheid. In elk geval wordt uit akten van de 15e eeuw wel duidelijk dat aandelen in het veer dan worden verhandeld aan particulieren en er een rente rustte op een deel van het veer van Grave. In gedeelten kwam het veer bij overdracht in handen van particulieren.

Op 26 september 1878 was het veer door een openbare veiling in handen gekomen van Jacobus en Johannes van Haren. In 1903 wordt het veer verkocht aan de weduwe van Jacobus van Haren, voor haar en haar erfgenamen. In 1911-1912 werd door de familie een motorboot "Graafsche Veer" aangekocht om de veerpont te trekken, hetgeen tevens leidde tot de verhoging van veergelden. Er ontstond een hele strijd wie de verhoging van veergelden mocht doorvoeren: de veerman of het stadsbestuur (zie inv.nr. 197). De gemeente gaf tevens toestemming om een concessie aan te vragen voor een nieuwe veerverbinding. Dit alles zou de inleiding vormen voor de steeds prangender wordende vraag of men niet beter af was met een vaste oeververbinding over het water in de vorm van een brug. Dan zou men ook geen last meer hebben van veergelden, hoog water en ijsgang op de rivieren en al wat dies meer zij.
De weduwe Van Haren heeft in een rechtszaak tegen de Staat der Nederlanden echter schadevergoeding geëist aangezien zij in haar rechten werd getreden door de staat. Zij beriep zich op het aloude veerrecht. Zij riep rechtskundige hulp van advocaat en KVP politicus Romme, die later in 1937 minister van Sociale Zaken wordt in het vierde kabinet-Colijn (zie inv.nrs. 184-190). Men laat een onderzoek doen middels het rapport "Het veer te Grave", een rechtskundig onderzoek en adviezen door prof. mr. A.S. de Blecourt naar de rechten van het veer(pont) Grave - Nederasselt (zie inv.nr. 183).

In 1929 kwam er een vaste verbinding tot stand in de vorm van een brug tussen de oevers van de Maas bij Grave respectievelijk Nederasselt. Alle eeuwen daarvoor had het verkeer zich moeten behelpen met een veer dat een eindje stroomopwaarts tussen de Maas- of Veerpoort in Grave en de andere oever voer.
Toch is uit archivalia in Brussel (Algemeen Rijksarchief) en Grave (archief van het veer; stadsarchief Grave) gebleken dat zo’n Graafse brug tenminste al één keer, en wel heel vroeg, serieus in discussie is geweest. In 1545 bepaalde keizer Karel V als heer van Grave alvast de tarieven voor een te maken houten brug bij Grave: zoveel voor een kar, zoveel voor een os, zoveel per persoon. Het kwam er niet van, maar het moet niettemin als haalbaar zijn beoordeeld (zie inv.nr. 160)
Zoals gezegd is het pontveer in Grave steeds een belangrijke schakel in het handelsverkeer met name tussen 's-Hertogenbosch en Nijmegen. In 1830 wordt een dagelijkse lijndienst per 'tourkar' geopend van 's-Hertogenbosch naar Nijmegen. Na 1920 neemt het autoverkeer toe en daarmee ook de vraag naar een verkeersbrug. Maar de bouw van de Graafse Maasbrug is vooral een gevolg van de Maaswerken.
Maar niet iedereen is blij met de brug. De weduwe Van Haren, eigenaresse van het veer, spant in 1928 een proces aan tegen de Staat en wil een schadevergoeding, maar krijgt uiteindelijk geen gelijk. In 1940 blaast het Nederlandse leger delen van de brug op. Dan is de weduwe bereid om tijdelijk een bescheiden veerdienst te hervatten.
Het oude veerhuis aan de Nederasseltse kant wordt uiteindelijk in 1972 gesloopt