Mijn Studiezaal (inloggen)
7200
St. Vincentiusvereniging Grave, 1849-1964
Inleiding
Algemeen
Op 23 april 1833 stichtte Frédéric Ozanam op twintigjarige leeftijd, samen met Emmanuel Bailly en vijf bevriende studenten van de Sorbonne in Parijs de Conférence de Charité. De studenten zagen in dat met praten alleen de wereld niet kon worden verbeterd. Ze bezochten in armoede verkerende gezinnen, gingen op zoek naar hulpbehoevende zieken en bejaarden, hielpen waar nodig, zowel in de steden als op het platteland. Al spoedig kwamen er meer mensen bij en kon de hulp op grotere schaal georganiseerd worden en was de basis voor de vereniging gelegd.
Binnen het bestek van 10 jaar had de Vincentiusvereniging voet aan de grond gekregen in andere Europese landen zoals Italië, Spanje, Portugal, Duitsland, Ierland en België. De eerste conferentie van de Vincentiusvereniging-Nederland werd op 10 februari 1846 opgericht in de sacristie van de kerk in de Oude Molstraat in Den Haag. Op 4 maart werd deze conferentie onder de naam Onze Lieve Vrouw ingelijfd bij de Algemene Raad in Parijs. Intussen was de vereniging in nagenoeg alle Europese landen opgekomen. Na Europa werd de vereniging 'geëxporteerd' naar Latijns-Amerika, Canada, de Verenigde Staten, Azië, Oceanië en Afrika.
Op 23 april 1833 stichtte Frédéric Ozanam op twintigjarige leeftijd, samen met Emmanuel Bailly en vijf bevriende studenten van de Sorbonne in Parijs de Conférence de Charité. De studenten zagen in dat met praten alleen de wereld niet kon worden verbeterd. Ze bezochten in armoede verkerende gezinnen, gingen op zoek naar hulpbehoevende zieken en bejaarden, hielpen waar nodig, zowel in de steden als op het platteland. Al spoedig kwamen er meer mensen bij en kon de hulp op grotere schaal georganiseerd worden en was de basis voor de vereniging gelegd.
Binnen het bestek van 10 jaar had de Vincentiusvereniging voet aan de grond gekregen in andere Europese landen zoals Italië, Spanje, Portugal, Duitsland, Ierland en België. De eerste conferentie van de Vincentiusvereniging-Nederland werd op 10 februari 1846 opgericht in de sacristie van de kerk in de Oude Molstraat in Den Haag. Op 4 maart werd deze conferentie onder de naam Onze Lieve Vrouw ingelijfd bij de Algemene Raad in Parijs. Intussen was de vereniging in nagenoeg alle Europese landen opgekomen. Na Europa werd de vereniging 'geëxporteerd' naar Latijns-Amerika, Canada, de Verenigde Staten, Azië, Oceanië en Afrika.
Patroonheilige
De eerste leden die met dit werk begonnen, kozen als patroon voor hun werkgroepen Vincentius à Paulo (* 24 april 1581 Pouy, Zuidwest Frankrijk). Op 19-jarige leeftijd wordt hij tot priester gewijd en studeert hij vervolgens aan de universiteit. In 1612 wordt hij pastoor en is huiskapelaan en leraar bij graaf Emmanuel de Gondi, generaal van de galeislaven. In 1614 sticht hij de eerste 'Confrérie de la Charité', een damesgezelschap, een initiatief van Vincentius om planmatig armenzorg en zielzorg te geven. Drie jaar later volgt de oprichting van de mannelijke tegenhanger. In Marseille realiseert Vincentius een ziekenhuis voor galeislaven. In 1625 sticht Vincentius de Congregatie van de Missie, de Lazaristen, zo genoemd naar het moederhuis St. Lazare in Parijs, onder andere ter vorming van de geestelijkheid. In 1633 stocht Vincentius de Filles de la Charité (Dochters der Liefde), een congregatie die in Nederland nog steeds bestaat. Vincentius staat Koning Lodewijk XIII op zijn sterfbed bij. Hij wordt 'caritasminister', die delen van het land voor de hongersnood behoedt, hulp verleent aan oorlogslachtoffers en vluchtelingen en een gaarkeuken opricht in Parijs. Vincentius à Paolo sterft op 27 september 1660 in Parijs en is begraven in de kerk St. Lazare te Parijs. Paus Clemens XII verklaart hem in 1737 heilig.
Vincentius a Paulo wordt aangeroepen als de patroon van alle verenigingen voor liefdadigheid en ook van de ziekenhuizen.
[bron: Vincentiusvereniging Nederland.nl; wikipedia]
De eerste leden die met dit werk begonnen, kozen als patroon voor hun werkgroepen Vincentius à Paulo (* 24 april 1581 Pouy, Zuidwest Frankrijk). Op 19-jarige leeftijd wordt hij tot priester gewijd en studeert hij vervolgens aan de universiteit. In 1612 wordt hij pastoor en is huiskapelaan en leraar bij graaf Emmanuel de Gondi, generaal van de galeislaven. In 1614 sticht hij de eerste 'Confrérie de la Charité', een damesgezelschap, een initiatief van Vincentius om planmatig armenzorg en zielzorg te geven. Drie jaar later volgt de oprichting van de mannelijke tegenhanger. In Marseille realiseert Vincentius een ziekenhuis voor galeislaven. In 1625 sticht Vincentius de Congregatie van de Missie, de Lazaristen, zo genoemd naar het moederhuis St. Lazare in Parijs, onder andere ter vorming van de geestelijkheid. In 1633 stocht Vincentius de Filles de la Charité (Dochters der Liefde), een congregatie die in Nederland nog steeds bestaat. Vincentius staat Koning Lodewijk XIII op zijn sterfbed bij. Hij wordt 'caritasminister', die delen van het land voor de hongersnood behoedt, hulp verleent aan oorlogslachtoffers en vluchtelingen en een gaarkeuken opricht in Parijs. Vincentius à Paolo sterft op 27 september 1660 in Parijs en is begraven in de kerk St. Lazare te Parijs. Paus Clemens XII verklaart hem in 1737 heilig.
Vincentius a Paulo wordt aangeroepen als de patroon van alle verenigingen voor liefdadigheid en ook van de ziekenhuizen.
[bron: Vincentiusvereniging Nederland.nl; wikipedia]
De Vincentiusvereniging Grave
De afdeling Grave is opgericht in 1849, op 8 december, de feestdag van de heilige maagd Maria, in het Sint-Catharinagasthuis, onder de naam van Conferentie van de H. Elisabeth.
Het initiatief ging uit van pastoor Bernst van Grave, die tevens de eerste voorzitter werd.
In 1850 is de afdeling Grave ingelijfd bij de Landelijke H. Vincentiusvereniging.
Men heeft in 1950 het eeuwfeest gevierd.
De afdeling Grave is opgericht in 1849, op 8 december, de feestdag van de heilige maagd Maria, in het Sint-Catharinagasthuis, onder de naam van Conferentie van de H. Elisabeth.
Het initiatief ging uit van pastoor Bernst van Grave, die tevens de eerste voorzitter werd.
In 1850 is de afdeling Grave ingelijfd bij de Landelijke H. Vincentiusvereniging.
Men heeft in 1950 het eeuwfeest gevierd.
Patroonheilige Elisabeth
De Vincentiusvereniging Grave heeft een tweede patroonheilige, nl. de H. Elisabeth.
De heilige Elisabeth, ook wel bekend als Elisabeth van Hongarije, leefde van 1207-1231. Zij was een dochter van koning Andreas II van Hongarije. Op 14-jarige leeftijd werd ze uitgehuwelijkt aan Lodewijk, landgraaf van Thüringen. Zij kregen drie kinderen. Elisabeth was gelukkig in haar huwelijk, maar leefde tegelijk een vroom leven, waarbij ze zich enerzijds richtte op het persoonlijke, beschouwende gebed en anderzijds ook heel praktisch op de zorg voor behoeftigen.
Zo stond ze tijdens de hongersnood van 1226 de armen terzijde. Hoewel haar man het haar verboden had, bleef zij eigenhandig broden bakken en uitdelen. Het verhaal gaat dat zij op een gegeven moment in de stad de graaf tegenkwam, die natuurlijk haar volle schort opmerkte. Toen ze op zijn verzoek haar schort openmaakte, lagen er echter rozen in, in plaats van broden.
Na de dood van Lodewijk in 1227 - hij stierf tijdens een kruistocht - voelde zij zich geroepen tot het armoede-ideaal. Ze stichtte een hospitaal, waarin zijzelf de zieken verzorgde. Zij stierf op 17 november 1231 te Marburg, nadat ze al haar bezittingen aan de armen had geschonken. Een meer realistische versie is dat ze uit al haar bezittingen verdreven werd door haar zwager, omdat ze na de dood van Lodewijk geweigerd had met hem te trouwen.
Paus Gregorius IX verklaarde Elisabeth vier jaar na haar dood heilig. Zij werd de patrones van de Derde Orde van Franciscus, maar ook van de ziekenhuizen, verpleegsters, bakkers, bruiden, stervende kinderen, bannelingen, bedelaars, wanhopige mensen, weduwen, wezen en weduwnaars. Haar feestdag is 17 november.
De kerk van Grave is ook naar haar vernoemd en waarschijnlijk kort na de heiligverklaring gesticht.
De Vincentiusvereniging Grave heeft een tweede patroonheilige, nl. de H. Elisabeth.
De heilige Elisabeth, ook wel bekend als Elisabeth van Hongarije, leefde van 1207-1231. Zij was een dochter van koning Andreas II van Hongarije. Op 14-jarige leeftijd werd ze uitgehuwelijkt aan Lodewijk, landgraaf van Thüringen. Zij kregen drie kinderen. Elisabeth was gelukkig in haar huwelijk, maar leefde tegelijk een vroom leven, waarbij ze zich enerzijds richtte op het persoonlijke, beschouwende gebed en anderzijds ook heel praktisch op de zorg voor behoeftigen.
Zo stond ze tijdens de hongersnood van 1226 de armen terzijde. Hoewel haar man het haar verboden had, bleef zij eigenhandig broden bakken en uitdelen. Het verhaal gaat dat zij op een gegeven moment in de stad de graaf tegenkwam, die natuurlijk haar volle schort opmerkte. Toen ze op zijn verzoek haar schort openmaakte, lagen er echter rozen in, in plaats van broden.
Na de dood van Lodewijk in 1227 - hij stierf tijdens een kruistocht - voelde zij zich geroepen tot het armoede-ideaal. Ze stichtte een hospitaal, waarin zijzelf de zieken verzorgde. Zij stierf op 17 november 1231 te Marburg, nadat ze al haar bezittingen aan de armen had geschonken. Een meer realistische versie is dat ze uit al haar bezittingen verdreven werd door haar zwager, omdat ze na de dood van Lodewijk geweigerd had met hem te trouwen.
Paus Gregorius IX verklaarde Elisabeth vier jaar na haar dood heilig. Zij werd de patrones van de Derde Orde van Franciscus, maar ook van de ziekenhuizen, verpleegsters, bakkers, bruiden, stervende kinderen, bannelingen, bedelaars, wanhopige mensen, weduwen, wezen en weduwnaars. Haar feestdag is 17 november.
De kerk van Grave is ook naar haar vernoemd en waarschijnlijk kort na de heiligverklaring gesticht.
31 beschreven archiefstukken
Inventaris
31 beschreven archiefstukken
Kenmerken
31 beschreven archiefstukken