Hoewel Ledeacker een van de kleinste dorpen is van het Land van Cuyk, zit de plaatselijke historie vol voetangels en klemmen. De Tovense beek, die vlak ten noorden van het dorp stroomt, vormde de scheiding met het Nederambt. Daar echter het dorp St. Anthonis, behorende tot de Baronie van Boxmeer, als een wig tussen het overige gebied van het Overambt lag, was Ledeacker dikwijls in bestuursaangelegenheden met Beugen en Rijkevoort op het Nederambt aangewezen. Zo deelde Ledeacker ook in het genot van het gebruik der gemene gronden, door Jan van Cuyk in 1308 aan de ingezetenen van het Nederambt geschonken. Inzake de gemene peel vormde de Ledeackerse peel één geheel met die van Beugen en Rijkevoort. En voor de civiele rechtspraak hoorde Ledeacker in de 18e eeuw vermoedelijk onder Wanroij.
Het grondgebied van het dorp op zich vormde eveneens geen eenheid. Bij de Ullingse Bergen behoorden delen aan de heerlijkheid Oploo. Het gebied van Berkenbosch vormde tot 1749 een op zich zelf staande heerlijkheid, deels behorend aan de parochiekerk van Boxmeer. Het valt zodoende niet te verwonderen, dat men zelf vaak niet meer wist, hoe de staatkundige vork eigenlijk in de steel zat.
Vermoedelijk is het gehucht Ledeacker ontstaan in de 14e eeuw. De kapel van St. Catharina dateert voor een deel nog uit de 15e eeuw. Kerkelijk behoorde Ledeacker tot Boxmeer, en sinds 1477 tot St. Anthonis. Ten tijde van de Republiek der Verenigde Nederlanden behoorden de geestelijk goederen aan de Nassause Domeinraad en de kapel aan de Protestanten. Dezen schijnen nimmer van de kapel gebruik te hebben gemaakt. In 1798 keerde de kapel terug in Katholieke handen, nu werd Ledeacker een afzonderlijke parochie.