Het oprichten van een eigen waterstaatsdienst was voor gedeputeerde staten aanleiding zich bij brief van 3 februari 1876 te wenden tot de hoofdingenieur van rijkswaterstaat in het 6e District. Men vroeg daarin om overleg te plegen met ir. Bake over de overgave van het archief.

Een en ander werd keurig geregeld: in het proces-verbaal van overgave en overname der provinciale waterstaat werd het archief betreffende het beheer van de provinciale werken en van de provinciale dienst in het algemeen overgegeven. Verder werd op 1 april 1876 overeengekomen dat de "schifting der stukken en bescheiden, tot de provinciale dienst behoorende, zal worden voortgezet en dat de overgave en overname dier bescheiden achtereenvolgens zal plaats hebben volgens daarvan op te maken lijsten". * 

Vervolgens zou het zestig jaar duren alvorens het archief opnieuw ter sprake kwam. Op 29 oktober 1935 namelijk vroeg de hoofdingenieur aan gedeputeerde staten machtiging tot de overdracht van die stukken, welke zijn te rekenen te behoren tot het archief van rijkswaterstaat. Het betrof hier bescheiden van de hoofdingenieur en lopende tot 1 april 1849. De archiefstukken, afkomstig van de rijksingenieurs, wenste hij niet over te dragen: deze bescheiden waren dusdanig onderwerpsgewijze verspreid over verschillende portefeuilles, dat een splitsing vrijwel ondoenlijk was en bovendien voor het raadplegen van het archief ontraden moest worden. Gedeputeerde staten verklaarden zich akkoord zodat aan het rijksarchief werd bericht dat 11 portefeuilles zouden worden aangeboden met daarin - in een chronologische volgorde- de stukken "welke de hoofdingenieur betreffen tot en met 31 maart 1849. De zaak bleek echter nog niet afgedaan. Op 30 december 1935 liet de rijksarchivaris in Noord Brabant weten, dat zes portefeuilles geretourneerd moesten worden. Hij had vastgesteld dat na de overneming van het archief in 1876 de zuiver chronologische ordening was vervangen door een systematische ordening, waarbij de stukken over perioden van telkens 5 jaar onderwerpsgewijze waren gerangschikt. En de stukken over het tijdvak 1845-1849 had men over 22 bundels gedistribueerd met het gevolg dat in elk van de bundels stukken van vóór en na 1 april 1849 praktisch onafscheidelijk waren samengevoegd. Nu volgens de voorschriften geen jongere bescheiden dan voornoemde datum in het rijksarchief mochten worden opgenomen, stuurde hij de betreffende bescheiden maar weer terug. * 

Tot overdracht op een later tijdstip is het nooit gekomen: de reden waarom het archief van de provinciale waterstaat zovele archiefstukken van vóór haar oprichting bevat, lijkt hiermede afdoende verklaard.

In 1945 wendde de hoofdingenieur zich tot de directeur van het Registratuurbureau van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten met het verzoek prijsopgave te doen voor de kosten, verbonden aan het lidmaatschap van dit bureau. De administratie was de laatste jaren zo uitgebreid dat naar andere methoden van registratie en archivering moest worden omgezien. De hoofdingenieur achtte zijn administratie in vele opzichten gelijk aan die van gemeenten, zodat hij in het gebruik van de VNG-code een goed hulpmiddel zag. Na verkregen machtiging van gedeputeerde staten om als lid toe te treden, berichtte hij op 6 februari 1946 aan het Registratuurbureau dat met de voorwaarden tot toetreding akkoord kon worden gegaan. Enkele maanden later, in april 1946, werd de districts-registrator H.C.A. Grootveld verzocht om instrukties te komen geven opdat met het invoeren van het systeem (van zaaksgewijze ordening van de archiefbescheiden) een begin kon worden gemaakt.

Middels een circulaire werden de technische ambtenaren op de hoogte gesteld van het feit dat per 12 september 1946 op het hoofdbureau een andere methode van registratie en archiefverzorging was ingevoerd. Weliswaar mochten de ambtenaren nog blijven voortgaan met hun eigen methode van registratie en opbergen, maar met ingang van 1 januari 1950 diende de administratie zoveel mogelijk conform te worden gevoerd. *