Het Bestuur van de Belastingen diende het laatste onderdeel van de bewerking uit te voeren: de schatting van de belastbare opbrengst van de eigendommen.

De schattingswerkzaamheden werden uitgevoerd door een ambtenaar van de direkte belastingen en door schatters, ook wel Collegie van Zetters genoemd. Tezamen vormden zij de Schattingscommissie.

De bepaling van de belastbare opbrengst ongebouwd en gebouwd kwam tot stand middels klassificatie en klassering van de percelen. Hierbij wordt de grond die tot eenzelfde soort van bebouwing behoort gerangschikt in klassen. In elke gemeente werd van een aantal typerende percelen de netto-opbrengst van elk gebruikstype per hectare afzonderlijk bepaald (klassificatie).

Tenslotte moet voor elk perceel worden bepaald in welke klasse het moet worden gerangschikt (klassering). Daarna kon de belastbare opbrengst ongebouwd worden berekend door dit vastgestelde bedrag te vermenigvuldigen met de grootte van het perceel. Het aantal klassen waarin de bouwlanden werden verdeeld bedroeg vijf; de andere gronden werden meestal in drie, soms vier of vijf klassen verdeeld. De gebouwen werden in ten hoogste tien klassen verdeeld op het platteland, maar in de steden werd elk huis afzonderlijk geschat. Voor het bepalen van de belastbare opbrengst gebouwd werd de huurwaarde van de gebouwen vastgesteld, verminderd met een deel van de onderhoudskosten en de belastbare opbrengst van de grond waarop het gebouw stond. Percelen bestemd voor de openbare dienst (rijk, provincie, gemeente), armenverzorging, kerken, scholen en begraafplaatsen waren onbelast.

Na afloop legde de Directeur van de Belastingen de resultaten van het schattingswerk ter goedkeuring voor aan de Gouverneur. Na diens goedkeuring werd door de Directeur van de Belastingen voor elke eigenaar een lijst der eigendommen opgemaakt, ook wel Bulletin genoemd. Elke lijst bevatte de naam, de voornamen, het beroep, de woonplaats en alle percelen die volgens het Aanwijzend Tableau aan de geadresseerde toebehoorden. Elk perceel werd omschreven door sectie, nummer, grootte, plaatselijke benaming, soort van eigendom en klassering. Ook werden deze gegevens ter inzage gelegd bij de secretarie van de gemeente. De eigenaren zelf werden middels de lijst der eigendommen op de hoogte gesteld van de berekeningen en hadden het recht om binnen een bepaalde termijn reclames bij Gedeputeerde Staten in te dienen tegen de resultaten van zowel meting als schatting. Een eventuele hermeting werd door de Gouverneur opgedragen aan een bepaalde landmeter en naar de uitslag daarvan werden de stukken gewijzigd; reclames tegen de schatting werden onderzocht door de controleur en de schatters. Na het verstrijken van de termijn voor het indienen van reclames werden de ondertekende ingekomen lijsten door de Controleur van de direkte belastingen en het kadaster in ontvangst genomen.

Om gelijkmatigheid in de schatting tussen alle gemeenten in hetzelfde kanton te verkrijgen volgde ten slotte nog een kantonnale vergadering van afgevaardigden door de gemeenteraden daartoe aangewezen. Daarna kon de belastbare opbrengst van ieder perceel definitief worden vastgesteld in de Oorspronkelijk Aanwijzende Tafel (OAT) die te zamen met het minuutplan de basis vormt voor de kadastrale administratie. Dit kadaster is ingevoerd op 1 oktober 1832. Aan het minuutplan en de OAT mocht na de invoering in 1832 niets veranderd worden. Uit de gegevens die in de OAT zijn verzameld is spoedig daarna per eigenaar de Kadastrale Legger opgesteld, met voor iedere zakelijk gerechtigde een eigen leggersartikel, waarin al zijn percelen binnen een bepaalde gemeente staan opgesomd.