"Alleen door onderlinge samenwerking is iets te bereiken. Samenwerking is een voorwaarde voor de vooruitgang van de streek." Met deze uitgangspunten gaat burgemeester Verheijen na zijn komst in Zeeland de strijd aan met de grote 'buurgemeenten' Uden en Veghel. Gemeenten die samen een streek vormen, zijn aan elkaar gebonden en deze binding legt aan iedere gemeenschap verplichtingen op. Zeeland wil samenwerken, maar verlangt van de grotere gemeenten ook de wil tot… Veghel heeft Zeeland nodig het in stand houden van een HBS, om een ziekenhuis te kunnen exploiteren. Uden heeft Zeeland nodig voor aanbod van arbeidskrachten, een schouwburg, een regionale werkplaats. Van de kant van Zeeland is de wil tot samenwerking steeds aanwezig: aan een atelier waar 150 meisjes werk zouden vinden werd geen medewerking verleend om de spanning op de Udense arbeidsmarkt niet onnodig te verzwaren; Zeeland werkte mee aan de verharding van een weg (gelden waren reeds beschikbaar gesteld toen deze in Uden nog gevraagd moesten worden). Het is dan wrang dat Uden op verzoeken van Zeeland tot samenwerking - bijvoorbeeld bij oprichting van een streekorgaan-steeds niet reageerde. Temeer daar Uden van de het Rijk een subsidie van 85% in de aanlegkosten in het vooruitzicht was gesteld, wanneer deze wegen voor de arbeiders uit de omgeving hun dagelijkse gang naar de industrie in de kerngemeente zou verlichten. Uden keek echter alleen naar zichzelf, had geen oog voor de omliggende gemeenten. Men ging er van uit 'dat men wel zou meewerken'. Zeeland stelde zijn medewerking echter afhankelijk van het antwoord op de vraag of Uden de verplichtingen van het zijn van kerngemeente eindelijk eens zou willen aanvaarden t.o.v. het omliggende gebied.

Helaas, Uden achtte gesprekken met aangrenzende gemeenten voldoende, en weigerde ronduit een bespreking in ruimer verband. Dat het zijn van kerngemeente ook verplichtingen schept werd door Uden steeds vergeten. Steeds weer dringt Zeeland er bij Uden op samenwerking aan. "Met grote spijt moet ik u mededelen, dat Uden voor deze eer dankt", zo meldt burgemeester Verheijen op 25 augustus 1961 de gemeenteraad van Zeeland. Zijn rede in de Zeelandse raad krijgt een klinkend applaus. Het standpunt van Zeeland veroorzaakt een behoorlijke rel; journalistiek Brabant wijt breed uit over deze kwestie. Koppen als "Mr. Fr. Verheyen bekritiseert 'regionaal' beleid van Uden" en "Uden wijst samenwerking in ruimer verband zonder pardon af" gaven stof tot nadenken. Udense raad kwam op 8 september al met een tegenreactie: men onderschrijft het nut van streeksamenwerking, maar men verleent algemene instemming met het beleid van het college van burgemeester en wethouders inzake de regionale samenwerking. Dit opende de weg tot overleg, waarom velen in de streek werd gevraagd. De wil tot samenwerking in de gehele streek leeft, maar de kaarten moesten wel eerst op tafel komen. Hoewel in eerste instantie gedacht wordt dat de kwestie Uden-Zeeland van de baan is, blijft het toch smeulen. Zeker als de nieuwjaarsrede van Udens burgemeester door zijn Zeelandse collega wordt becommentarieerd. Udens kijk op samenwerking kan Zeeland niet geheel bevredigen. De gemeentebesturen kunnen nog steeds geen overeenstemming bereiken over de vraag welke aangelegenheden van de streek tot een bepaald gebied gerekend moeten worden. Hoewel men in de raadsvergadering stelde dat de kwestie Uden-Zeeland uit de wereld was, werd dit door de buitenwacht (nog steeds) betwijfeld.