De jaren ’80 zijn turbulent. Met name de buitenobjecten – later niet-werkplaatsobjecten en weer later NIWOB genoemd- groeien explosief. Ook het denken over de sociale werkvoorziening verandert ingrijpend. De zorg voor de gehandicapte medemens en de liefdadigheidsgedachte van de jaren ’50 evolueren naar een bedrijfsmatigere aanpak, waarbij de arbeidsgehandicapte als volwaardige medewerker wordt gezien. De ervaring leert dat een economisch verantwoorde aanpak het sociale gehalte niet in de weg hoeft te staan. Dit uitgangspunt draagt sterk bij aan de emancipatie van de arbeidsgehandicapte. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt krijgen in de sociale werkvoorziening zo nodig aangepast werk, passende verantwoordelijkheden, opleidingen en ontplooiingskansen. Omgekeerd wordt van hen verwacht dat zij hun werk naar behoren doen. Deze filosofie krijgt bij uitstek gehalte in de IBN-groep, die midden in de jaren ’90 ontstaat, wanneer het eindelijk lukt om ook in de uitvoering de krachten te bundelen. Het bedrijf, dat uitgroeit tot een van de grootste werkgevers in de regio, vervult een toonaangevende rol in Nederland. Vaak is het in samenwerking met het ministerie van Sociale Zaken een proeftuin voor succesvolle experimenten die navolging krijgen in heel Nederland.