De Inspecties der Domeinen voerden in beginsel het financieel beheer over die goederen binnen hun gebied, die in materieel beheer waren bij de verschillende ministeries. Die bestemming ging vooral een rol spelen als de eigendommen van de Staat tijdelijk aan derden in gebruik werden gegeven. Het aan derden in gebruik geven van onroerende goederen kon op verschillende manieren worden geregeld, namelijk door verpachting, door verhuur en door het uitgeven van vergunningen. Zo werden agrarische gronden verpacht, woningen en bedrijfsruimten verhuurd alsook gronden, wateren en veren. Vergunningen zijn wat moeilijker onder één noemer te brengen. Veel voorkomende vergunningen betroffen onder andere ligplaatsen voor woonschepen; exploitatie van benzinestations langs rijkswegen; plaatsen van lichtreclames en reclameborden langs openbare wegen; strandexploitatie; aanbrengen van kabels, draden en buizen in de bodem; aanleggen van los- en laadplaatsen; het onttrekken van bodemmaterialen (bijvoorbeeld zandzuigen).

Daarnaast hielden de inspecties zich bezig met de aan- en verkoop van goederen. Bij aankoop van onroerende goederen was de taak van de inspectie in hoofdzaak beperkt tot het geven van juridische adviezen en het maken van een concept-koopakte. Het departement dat een bepaald onroerend goed niet meer nodig had, droeg dat aan de Dienst der Domeinen over. Voordat tot verkoop werd overgegaan, informeerde de inspecteur of een andere Rijksdienst het stuk grond, gebouw of water kon gebruiken. Een volgende stap was het te koop aanbieden aan een lager overheidslichaam. Lukte dit niet dan werd het onroerend goed openbaar verkocht. Evenals dat met onroerende goederen gebeurde, werden alle roerende goederen die elders bij de Rijksoverheid niet meer nodig waren overgedragen aan de Dienst der Domeinen. Deze fungeerde als een centrale verkoop instantie voor zowel overtollig materiaal als ook voor in beslag genomen goederen.