De Duitsers kenden vast het Nederlandse spreekwoord niet “wie met klokken schiet, wint de oorlog niet”. Anders hadden ze het in 1941 wel uit hun hoofd gelaten om in Nederland kerkklokken te gaan vorderen voor het omsmelten tot kanonnen. Vele, soms eeuwenoude klokken verdwenen op die manier uit de Nederlandse kerktorens.
Het vertrouwde geluid dat kerkelijke vieringen, huwelijken en overlijdens altijd begeleid had, verstomde langzamerhand. Hoe het met de oorlog afliep weten we inmiddels...
Ook Linden ontkwam niet aan die klokkenroof: op 18 december 1942 stonden de rovers aan de voet van de kerktoren in de persoon van ene Dekkers uit Schinnen. De protesten van pastoor Verbunt mochten niet baten: de kerkklok uit 1624 werd onverbiddelijk uit de toren gehaald. Bijna twee maanden heeft de klok nog naast de kerk gestaan tot hij op 10 februari 1943 werd meegenomen. Het klokgelui boven Linden verstomde echter niet helemaal, omdat de kerk door bemiddeling van pastoor Van de Lokkant als vervanging een klokje uit het Beerse zusterklooster kreeg. Daarmee konden in ieder geval de uren geslagen worden.
Na de bevrijding in september 1944 hoorde burgemeester Van Raaij van frater Solanus, dat de originele klok nog in Tilburg zou zijn. De Beerse burgemeester reisde meteen af naar Tilburg, waar hij zowel een klok uit Beers als die van Linden terugvond. Hij kon ze bij wijze van spreken onmiddellijk mee terugnemen, al dreigde het nog mis te gaan doordat instanties als Monumentenzorg ineens de klok opeisten. Militaire doortastendheid leidde gelukkig tot transport naar Linden. Op 24 december 1944 hing de oude klok van Linden weer op zijn vertrouwde plek. En zo kon hij na twee jaar afwezigheid nog net de Kerstnacht inluiden.
Het vertrouwde geluid dat kerkelijke vieringen, huwelijken en overlijdens altijd begeleid had, verstomde langzamerhand. Hoe het met de oorlog afliep weten we inmiddels...
Na de bevrijding in september 1944 hoorde burgemeester Van Raaij van frater Solanus, dat de originele klok nog in Tilburg zou zijn. De 
