Aart, Jan en Gerrit zijn voornamen, die je niet vaak zult aantreffen in rooms-katholieke doopboeken. De Latijnse versies van deze namen dus Arnoldus, Johannes en Gerardus tref je in doopboeken van Nederduits-Gereformeerde gemeenten en echter talloze malen aan (ook Johannis terwijl dat eigenlijk een tweede naamval is van Johannes), naast de genoemde voornamen. Is dat niet vreemd? Waar ligt dat aan?
Theo,
In de dagelijkse omgang werden uiteraard de volkse namen gebruikt. Maar de RK pastoors waren geschoold - vanuit het Heilige Roomse Rijk en de bijbehorende taal: het Latijn. En dus was hen aangeleerd om de doopnaam in de verlatijnsde vorm op te schrijven.
Dus Jan werd Joannes. En Aart werd opgeschreven als Gerardus of Arnoldus.
Johannis is trouwens niet verkeerd gespeld. Je zegt al dat het een naamval is. Dat is correct in de zin die opgeschreven werd: namelijk "Baptisate est Johannis filius Petrus van...."
Of om het maar concreet (in het NL) te zeggen:
Gedoopt is Joannis-zoon-van-Petrus
Dat is wat anders dan: Joannes is een zoon van Petrus
In het NL kennen we gewoon die verbuigingen niet van de zelfstandige naamwoorden en voornaamwoorden. Maar het Latijn zit daar vol mee.
Het NG deel van je vraag snap ik niet helemaal. Kun je dat nog even verduidelijken?
Mvg
theo
zei op 1 oktober 2016 om 17:22
Henk,
In een r.k. doopboek zal staan Johannes filius Petri ... (en niet filius Petrus) Petrus is de tweede naamval van Petrus, filius Petri dus te lezen als zoon van Petrus. Volgens mij komt de voornaam Johannis in r.k. doopboeken niet voor. En als de vader Johannes heette stond er filius Johannis.
In de NG doopboeken komen Aart, naast Arnoldus, Johannes en Johannis naast Jan en Gerrit naast Gerardus als doopnamen voor. Mijn vraag is: waarom hebben dominees namen als Gerardus, Johannes en Arnoldus geaccepteerd terwijl dat typisch voornamen zijn van de "concurrent" (de katholieke kerk).
Het zal bij de katholieken in het algemeen zo gegaan zijn dat vader bijvoorbeeld een zoon Aart wil laten dopen, de pastoor de naam noteerde als voornaam Arnoldus (ontleend aan de heiligenkalender).
Als bij de dominee een vader een zoon Arnoldus wilde laten dopen had de dominee daar geen problemen mee, noemde de vader de zoon Aart, ook dat vond de dominee prima. Bij Arnoldus vond dus geen vertaling naar Aart plaats.
