Voor alle gezinsleden was het van groot belang dat ik, het jongste kind, zolang mogelijk in Sinterklaas bleef geloven en het dreigement dat ik, bij ‘slecht gedrag’in de zak mee naar Spanje zou moeten kwam ze nog al eens van pas! Dus moest ik jaar in jaar uit, in alle ‘leugens om bestwil’ trappen en tot de vroege morgen van 6 december wachten op wat er komen zou.
Want als niemand meer ‘geloofde’ was het afgelopen met de pret en waren Sinterklaas en Zwarte Piet, van de ene op de andere dag, al die jaren ‘flauwe kul’ geweest!
In mijn kinderlijke geloof was de ligging van ons huis een belangrijke bijkomstigheid. Het eerste aan de rechterkant van de straat waar de tocht over alle Velpse daken zou beginnen.
Aan de vooravond van zijn komst vond ik het heel fijn om te zien als, onder de schouw rondom het kolenfornuis, alle maten gepoetste schoenen, laarzen en klompen er goed gevuld bij stonden. Het paard van Sinterklaas zou bij ons niets te kort komen.
De grootste, dikste, een beetje schoongepoetste, winterwortels waren weer ‘onderschept’ voor ‘de Schimmel van Sinterklaas’. Natuurlijk werd er ook een grote emmer vers putwater naar binnen gehaald, omdat het risico op bevriezing buiten te groot was.
Eindelijk was het dan zover: Sinterklaas had ‘gereden’. Blijdschap en dankbaarheid voor al die ‘cadeaus’ was deze morgen tastbaar aanwezig en indrukwekkend het gevoel dat papa en mama al die spullen voor hun kinderen niet zelf hoefden te betalen. Dank U Sinterklaasje! Dank U!
Op de grote keukentafel lagen alle - niet ingepakte - speeltjes, spelletjes en kleren voor ons hele gezin, inclusief marsepein, suikerbeestjes, speculaas, pepernoten en taaitaaipop om samen te delen. Wat was ik blij met het gebreide vestje, de muts, das en wanten en de nieuwe inktlap met die prachtige knoop er bovenop. En wat te denken van de kroontjespen die mijn hartje sneller deed kloppen, omdat de puntjes nog zo mooi naast elkaar stonden. Daar kon ik extra mooi mee schrijven in het erbij gekregen schriftje met lijntjes. Voor het buiten spelen was er ook een tol, met een ‘slagtouwtje’ aan een stokje, want op de Bronkhorstweg was het toen nog heerlijk tollen op mooi glad asfalt en weinig verkeer.
Als alle kleren gepast waren, de pen even gebruikt om de inktlap in te wijden en ik naar buiten mocht met mijn tol, kwam voor mij het besef dat Sinterklaas en Zwarte Piet nu écht terug waren naar Spanje: zonder mij! Wat een opluchting! Dag Sinterklaasje…dáág!!!
Want als niemand meer ‘geloofde’ was het afgelopen met de pret en waren Sinterklaas en Zwarte Piet, van de ene op de andere dag, al die jaren ‘flauwe kul’ geweest! 
