Voor zijn vijftigste verjaardag kreeg Van de Veerdonk een koe. Wat je er ook van vindt, het is wel iets anders dan een grote Abrahampop, constateert hij. Bovendien staat koe Saar ook tien jaar later nog rustig te grazen achter zijn boerderij in Slabroek. Bij de paarden, de kippen, twee katten en de bejaarde hond die ook rondbanjeren. “Natuurlijk heb je hier op het platteland veel afval van xtc-labs – dat associeer ik wel met grootstedelijke problematiek – maar meestentijds word je hier omringd door puur natuur. En omdat ik mijn programma’s hier bedenk, komen er bovenmatig veel dieren in mijn programma’s voor. Ik probeer dan ook niet zo zeer dé tijdgeest te vangen, ik ben al blij als ik de vinger kan leggen op mijn eigen tijdgeest. Waar kom je vandaan bijvoorbeeld? Niet zo zeer uit Brabant, maar veel meer universeel: wat heeft je gevormd tot wie je bent?”
Dreigende taurossen
Van de Veerdonk doet zijn verhaal, wandelend door het natuurgebied achter zijn huis. Laverend tussen de taurossen die dreigend kijken omdat ze kalfjes hebben. “Pas maar op en hou flinke afstand want het blijven wilde dieren. Ik zag laatst een ouder echtpaar waarvan de vrouw het kalfje wilde gaan aaien. Dan sta je toch wel vrij ver af van de echte natuur, hoor.”
 |
 |
Niet veel later stuiten we tussen de bomen op een bijzondere plek, de restanten van De Blokhut. Net na de oorlog werd dit gebouwtje als onderkomen voor de padvinderij neergezet. “Maar écht bekend werd het doordat in de jaren zeventig het Slingerpad werd doorgetrokken tot aan de Slabroekseweg. In de zomer werd het verhuurd en kon je er een ijsje en wat te drinken kopen. Dit werd een vaste bestemming voor vaders, moeders, kinderen. Vaak zelfs hét doel van de tocht. En dit is alles wat er nu rest, een rijtje stenen. Het mooie vind ik juist dat dat fundament nu nog zichtbaar is, dat die sporen niet zijn uitgewist. De geschiedenis rolt verder, maar niet zonder een afdruk in het landschap achter te laten.”
Typisch Brabants
Menigmaal krijgt Van de Veerdonk het label ‘Brabantse grappenmaker’ opgeplakt. Maar ook prijzen van Cameretten en het Leids Cabaret Festival prijken op zijn conto. “Het is typisch Brabants om stevig te relativeren. Ik neem mezelf ook niet zo serieus. Het is een fijne eigenschap, maar het heeft ook zijn mindere kanten. Je ontwijkt er veel door.”
Bijvoorbeeld de vroege dood van zijn vader die op vijftigjarige leeftijd overleed. “Al na een maand of twee dacht ik: kom op, schouders eronder en er niet meer over zeuren. Terwijl het ook geen kwaad kan als je daar wat langer mee bezig blijft”, constateert hij nu. Het besef dat hij nu al tien jaar ouder is dan zijn vader ooit geworden is, is een thema uit zijn programma’s. “Dit soort gevoelens is niet plaatselijk gebonden. Net zoiets als heimwee, dat herkent ook iedereen.”
Tradities
Twintig jaar woont hij nu in Slabroek. Na Heeswijk, Den Bosch en Utrecht voelde het als thuiskomen. “We woonden hier nog geen twee maanden toen de buurman doodging. Iemand moest geld ophalen voor de intentie-mis, en dat bleek ik te zijn. Toen kon ik mooi meteen alle deuren af, en kreeg bij iedereen 2 gulden 50. Dat was gebruikelijk. Ik vond de opbrengst wat mager dus ik vulde het bedrag aan. De envelop bracht ik naar zijn zus die erin keek en meteen zei: ‘da’s te veel’. Prachtig vind ik dat! Mooi dat deze tradities hier in stand worden gehouden. Net zoals masjes kappen als een echtpaar 25 jaar getrouwd is, en dan ook nog in de weer met van die crèpepapieren bloemen. Kom daar nog maar eens om.”
Voor de postbode die na 41 jaar trouwe dienst met pensioen ging, is een speciaal monumentje gemaakt: een oude brievenbus met zijn naam erop: Ton van der Palen. Met als laatste regel: de lichting is geschiedenis. “Dat daar niet zo maar aan voorbij wordt gegaan, dat buurtbewoners dit samen doen: hoe mooi is dat?”
Naar een stad
Van de Veerdonk gaat verder: “Ook al die natuur binnen handbereik als je in Slabroek woont, is prachtig. Maar als mijn vriendin en ik op vakantie gaan, gaan we juíst daarom graag naar een stad. Even weg van al die rust.”
Zijn lach die daarop volgt, laat de taurossen verstoord opkijken. Van de Veerdonk verexcuseert zich netjes, en vervolgt zijn wandeling.
Lees meer verhalen van Bekende Brabanders
Lees meer over:
Meer Bekende Brabanders:
