Ze houdt ons op de hoogte van de jongste ontwikkelingen rond Angela Merkel, maar ook als Slowakije een nieuwe president krijgt. Judith van de Hulsbeek is buitenlandcorrespondent met als standplaats Berlijn, in het hart van de Europese ontwikkelingen. Maar ze denkt met weemoed aan de speurtocht van haar jeugd in Megen.
“Alsof je rechtstreeks de jaren vijftig inrijdt, zo voelt het als je vanaf de dijk de afslag Megen neemt. Een middeleeuwse gevangenistoren - met ooievaarsnest - luidt het einde van het asfalt in. Hobbelend rijden we door de bekinderkopte straten. ‘s Mam en ons pap knikken of zwaaien naar iedereen die op straat loopt. Ze komen allebei hier vandaan”, blikt ze terug.
“Megen is een stadje aan de Maas. Eigenlijk een dorpje, want het heeft nog geen 1600 inwoners, maar er wonen al sinds ver voor het jaar nul mensen en in de middeleeuwen besloot iemand om de Megenaren stadsrechten te geven, dus mogen ze het een stad(-je) noemen.”
Familie-enclave
“Voor mij is het een meer een soort familie-enclave. Gevoelsmatig wordt een op de tien huizen in Megen door familie bewoond. Ooms, tantes, neven, nichten, verspreid over die paar vierkante kilometer. En dan was de opa aan m’n moeders kant ook nog eens jarenlang burgemeester van Megen. Waardoor dat ‘heimatgevoel’ alleen nog maar wordt versterkt.”
“Vroeger, toen m’n opa’s en oma’s nog leefden, waren we er elke zondag. Ze woonden op een steenworp afstand van elkaar. Totdat ik zwaar ging puberen, ging ik graag mee. Het draaide bij die bezoeken niet om ons. Mama kletste bij met haar honderd zussen, papa met zijn lievelingsbroer. Dat ging gepaard met veel eten en drinken en een enorm volume.”
Wij, de kinderen, dwaalden wat rond. Tikkertje spelen in de tuin, kijken of de kippen eieren hadden gelegd, proberen zoveel mogelijk koekjes te schooien. Later sneakte ik opa’s werkkamer binnen om zijn zelfgedraaide sigaretten te roken.”
Speurtocht
Van de Hulsbeek vervolgt: “Soms was er een speurtocht. Met stoepkrijt tekende een van de ooms of tantes dikke pijlen op de grond. Die voerden langs het klooster, of de kloosters, soms een stukje over de dijk, langs het kerkhof. In kleine roedels verkenden we de omgeving.”
“Zo’n speurtocht zou ik nu eigenlijk ook nog best eens willen lopen. Want nu pas zie ik de charme van Megen echt. Met je hoofd in de wind op de dijk, wandelend langs een kronkelende Maas, langs huizen met luiken en rieten daken, waar je je in de VT Wonen aan zou vergapen. Op straat kom je er monniken en nonnen tegen, op weg naar een van hun twee kloosters.”
“Het is alsof de tijd er stil staat. ‘t Is kneuterig, maar op een geruststellende manier. Elke keer als ik er nu weer ben, veel minder dan vroeger, komt Wim Sonneveld’s ‘Het Dorp’ in me op. “En langs het tuinpad van mijn vader…” In de tijd waren er nog geen videoclips, maar die had prima hier opgenomen kunnen worden”, concludeert ze.
Hoi Judith,
Was Appie van de Hulsbeek ook een oom van je. Deze fam. woonde aan het eind van de verlengde Torenstraat hadden geen kinderen. Ik meen te weten dat de oude dokter Baptist nog bij deze fam. tijdelijk heeft ingewoond.
Marilou Nillesen
bhiczei op 19 mei 2019 om 17:21
Hoi Anton, ik zal Judith even wijzen op je vraag. Bedankt voor je reactie!
Judith van de Hulsbeek
zei op 20 mei 2019 om 11:30
Hoi Anton,
Nou.. Appie heeft wel kinderen gekregen hoor :D. Mijn vader Jan en oom Theo. Hij is dus mijn opa. En inderdaad: dokter Baptist heeft een tijd bij hen in huis gewoond. Klopt dus helemaal.
groetjes Judith
frits van schijndel
zei op 7 juni 2019 om 16:49
puzzeltje ?? als oud megenaar bouwjaar 1933 wij kende hem als abbie hulsbeek
Marilou Nillesen
bhiczei op 11 juni 2019 om 08:42
Oei, dat is voor niet-Megenaren zoals ik een lastige, Frits. Dus hopelijk reageert iemand die hiervan beter op de hoogte is, of ik heb nog een aanwijzing nodig ;)
Bart van de Hulsbeek
zei op 21 juni 2019 om 23:53
In de stamboom van Van de Hulsbeek staat hij ook als Abbie bekend (Albertus) maar zoiets is zomaar verbasterd tot Appie. Of wie weet is het wel andersom.
Overigens: op het bidprentje stond Abbie.
Marilou Nillesen
bhiczei op 24 juni 2019 om 09:14
Hoi Bart, onze database laat maar één Albertus van de Hulsbeek zien, geboren op 1 januari 1917:
Maar dan gaat het over een andere Albertus dan de Appie waarover jij het hebt, hè? Dat kan trouwens wel kloppen, want geboorteakten worden pas na 100 jaar openbaar (dus moeten we nog even wachten voordat we die van 1933 kunnen inzien...)
Bart van de Hulsbeek
zei op 24 juni 2019 om 09:39
Dat klopt Marilou, dat is Albertus die bekend staat als Abbie oftwewel Appie.
Dan is er nog een Albertus, geboren op 19/2/1937 en dat is mijn oom Bart. Die gegevens zijn inderdaad nog niet openbaar.
In 1940 is Albertus van de Hulsbeek geboren en die gaat door het leven als Bert en die reageert ook wel eens op dit forum. Dat is een achterneef van mijn vader en kleinzoon van Driek de smid uit Heesch. Mijn vader is kleinzoon van Hent de smid (daar zijn ze weer, die smeden), ook uit Heesch.
Marilou Nillesen
bhiczei op 25 juni 2019 om 08:37
Ah, dank voor je toelichting, Bart! Zo wordt het beeld van de familie goed 'gesmeed' ;)
Jan van de Hulsbeek
zei op 21 juli 2021 om 15:57
Hallo Frits.
Mijn vader werd inderdaad Abbie genoemd.
Groet.
Jongste zoon van Abbie
Jan
mij is het een meer een soort familie-enclave. Gevoelsmatig wordt een op de tien huizen in Megen door familie bewoond. Ooms, tantes, neven, nichten, verspreid over die paar vierkante kilometer. En dan was de opa aan m’n moeders kant ook nog eens jarenlang burgemeester van Megen. Waardoor dat ‘heimatgevoel’ alleen nog maar wordt versterkt.”
“Zo’n speurtocht zou ik nu eigenlijk ook nog best eens willen lopen. Want nu pas zie ik de charme van Megen echt. Met je hoofd in de wind op de dijk, wandelend langs een kronkelende Maas, langs huizen met luiken en rieten daken, waar je je in de VT Wonen aan zou vergapen. Op straat kom je er monniken en nonnen tegen, op weg naar een van hun twee kloosters.”
