Dé badjuffrouw van Waalwijk

Betsie Kruijssen is in 1926 geboren in Tilburg. Al jong was ze bekend met het “niet standaard” rolmodel van een vrouw, omdat haar moeder ook vooruitstrevend was. In 1946 trouwde ze. In 1947 werd er een zoon geboren. Kort daarna wilde mijn vader op de fiets naar zijn ouders toe. “Dan ga ik mee.”, zei moeder: “En onze Peter dan?” “Dat is toch ook jouw zoon.” En hij bleef thuis.

Mijn ouders hebben altijd heel hard gewerkt. Eerst thuis, maar al in 1953 ging zij ‘s zomers buitenshuis werken, in een “echte” baan,  bij de EHBO van De Efteling. Drie kinderen thuis, maar mijn moeder ging werken.

In de zomer van 1955 ging ze als “badjuffrouw” in het Dongense zwembad werken. Ze gaf zwemles en hield toezicht. Zij was de ‘badjuffrouw’ toen er iemand verdronk. Zij reanimeerde hem tot de dokter kwam. Het zou geen zin meer hebben om verder te gaan, vond die. Mijn moeder is tóch doorgegaan en de jongeman heeft het gered! Van de Koninklijke Maatschappij tot het Redden van Drenkelingen heeft ze een “Getuigschrift, gelijk staande aan de zilveren medaille der Maatschappij” ontvangen.

Zwemmen kon ze al vanaf haar jeugd. Met abonnement zwom ze dagelijks in het zwembad in Tilburg. Ook al heel bijzonder in die tijd.

Naar Dongen iedere dag, op een brommer(!), was op den duur geen optie. Vervolgens solliciteerde ze naar een functie op zwembad Het Hoefsven in Waalwijk. Tot 1980 heeft ze daar elke zomer gewerkt, vooral lesgeven en toezichthouden. Op latere leeftijd heeft ze na een studie bedrijfsleiding bij NVZ in het nieuw te bouwen Olympiabad gewerkt. Ook daar heeft ze een jongen gered. Een van zijn vrienden zwom onder de duikplank. Hij dook op die jongen. Daardoor heeft hij een dwarslaesie opgelopen.

Het lesgeven was haar lust en haar leven. Ze heeft twee generaties inwoners van Waalwijk leren zwemmen en ook de nonnen. Alleen mijn moeder mocht hen lesgeven. Die zwemles moest apart gegeven worden, anderen mochten dat niet zien. Het liefst gaf ze zwemles aan geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Daar kreeg zij zoveel voldoening van. En het lukte haar, met veel geduld, om ook die kinderen een zwemdiploma te laten behalen. Ze was streng en rechtvaardig. Vraag maar aan de jeugd van toen.

Tijdens het toezichthouden werd er nogal eens gefloten voor “wangedrag”. Werd het haar teveel dan moesten de papiertjes opgeraapt worden. De “Badjuffrouw” was en is nog steeds een fenomeen in Waalwijk. Ze was niet alleen streng voor de zwemmers, maar ook voor haar eigen kinderen én die van de andere medewerkers. Wij moesten een voorbeeld zijn voor de andere kinderen.

Gebeurden er ongelukken, dan gaf Betsie eerste hulp en zorgde ervoor dat de verongelukte zo snel mogelijk in het ziekenhuis kwam. Een jongere van een scoutinggroep, die in de buurt op kamp was, dreigde te verdrinken. Moeder sprong zonder aarzeling in het water en haalde hem eruit. Ze heeft mond-op-mondbeademing toegepast. Ze werd erelid van deze scoutinggroep.

Ook de Waalwijkse Zwemclub heeft veel plezier met haar beleefd. Ze moest op het einde van een wedstrijddag hun waterpolowedstrijd fluiten. Mijn moeder floot dan tegen, als het voor moest zijn en omgekeerd. Ze wist dat ze in het water werd gegooid en stond met een badmuts en zwemband om te fluiten.

Nog steeds zie ik de mensen schrikken en wordt me gevraagd of ik de dochter van de badjuffrouw ben, omdat ik als twee druppels water op haar lijk! Mijn moeder is echt een vrouw die veel voor Waalwijk heeft betekend.