De dorpswinkel

De mensen die op de foto staan zijn mijn opa en oma jan en nelleke zwanenberg en mijn tante Net. Zij runden jaren een kruidenierswinkel die overgenomen is door hun zoon han en sinds een jaar weer door zijn zoon en dochter. Opa werd tijdens de oorlog getroffen en hield er hersenletsel aan over. Oma regelde alles en werd bijgestaan door haar man en 8 kinderen.
In de oorlog is het winkeltje meerdere malen verhuisd en uiteindelijk lang gevestigd geweest aan de duyn en daelseweg.Zij brachten ook boodschappen thuis. Je vulde dan een lijstje in . Dit werd opgehaald en later werden de boodschappen thuisbezorgd. Nu is het kleine kruidenierswinkeltje inmiddels een ah winkel aan de dorpsstraat.
Veel van hun kinderen en kleinkinderen runnen een eigen bedrijf.
Waarschijnlijk zit het toch in de genen.

Ook ik wil wel even reageren op de foto. IK ben de zoon die de winkel van zijn ouders heeft overgenomen in 1968.Na bijna 40 jaar in 2007 hebben mijn kinderen de zaak overgenomen.
De foto is gemaakt in de vijftiger jaren. Toen was deze winkel net nieuw gebouwd aan het huis dat mijn ouders gekocht hadden van mijn opa. De winkel was toen 35 vierkante meter. Nu in 2009 staat er een winkel van ruim 800 vierkante meter.

Leuk om deze foto te zien! Ik ben de persoon rechts op de foto, dochter Netty van Jan en Nelleke Zwanenberg. De foto moet genomen zijn om en nabij 1956 - ik was hier 16 of 17 jaar oud (ben van 1939). De foto moet genomen zijn bij gelegenheid van een opening. Mijn moeder en ik droegen een verpleegstersschort.
Zo'n winkel betekende: hard werken. Dat gold eigenlijk voor alle (8) kinderen, maar speciaal voor de oudsten (mijn oudste broer en ik). Er kwam nogal wat bij kijken. Waren zoals suiker, zout, spliterwten, bruine bonen werden los in grote zakken aangevoerd, en alles moest in kleine zakjes worden overgepakt inclusief afwegen, en dat 'n paar keer per week. Een tijdlang hadden we ook een rijdende winkel. Toen dat niet meer rendabel was, haalde ik bij de klanten buitenaf thuis de boodschappenboekjes op, waarna met de VW-bus de boodschappen werden bezorgd.
De winkel stond aan de Duyn en Daelseweg, bij het ouderlijk huis van mijn vader. We verkochten alle kruidenierswaren, dus ook kaas en snijwaar (vlees). De snijmachine stond links, buiten de foto. Verder hadden we artikelen zoals snoep en pleisters. De winkel is meerdere malen uitgebreid; dan werd een opslagruimte bij de winkel getrokken.
Voordat we aan de Duyn en Daelseweg zaten, hebben we tijdelijk op twee adressen in de Hoogstraat een winkel gehad. Nog eerder, in de jaren '30, zijn mijn ouders hun bedrijf begonnen aan de Singel, vlakbij de spoorwegovergang. Ten tijde van de Duitse inval hadden we daar evacués uit Grave. Het huis werd gebombardeerd door een Duits vliegtuig; de piloot zag een paard en wagen met melktuiten aan voor een militair transport. 8 evacués kwamen om en vader raakte zodanig gewond dat hij sindsdien gehandicapt was. Ik lag als baby van 9 maanden in mijn bedje boven. Bij het verlaten van het geruïneerde huis hoorde mijn moeder gehuil. Toen ze omhoog keek, zag ze mijn bedje aan een balk hangen. Dat heb ik dus overleefd!
Ook tijdens de bevrijding in 1944 moest onze winkel het ontgelden, vandaar dat we dus tijdelijk naar de Hoogstraat verkasten.