De eerste schuilplaats die in hem opkwam, was de boerderij van zijn ouders, ook in het Mullemse deel van Vortum-Mullem gelegen. Het lukte hem heelhuids de hoeve te bereiken en hij dacht dat de veldwachter hem vervolgens wel met rust zou laten. Maar dat was niet zo. Die was er nogal op gebrand om stropers te vangen. De veldwachter stormde de boerderij van de familie Sewarte binnen en eiste dat Ferdinand met hem meekwam.
Hoogzwangere echtgenote
Het was druk in de boerderij. Behalve Ferdinand was ook zijn broer Teunis (31) aanwezig, net als diens hoogzwangere echtgenote, Everdien Aalbersen. In de bedstee lag een van hun kleine kinderen te slapen. De eigenaar van het huis, boer Willem Sewarte, was buiten op het erf, maar zijn vrouw, de moeder van Teunis en Ferdinand, was wel binnen. Zij was er niet van gediend dat de politieman zomaar haar huis kwam binnenvallen. Ze vertelde hem dat hij moest opdonderen en toen hij dat niet deed, pakte ze hem zelfs bij de keel. Ondertussen was de adrenaline in het lichaam van de wetsdienaar tot grote hoogte gestegen. Hij rukte zich los van de vrouw en greep naar een geweer dat aan de muur hing.
Op dat kwam de baas des huizes, de 69-jarige Willem Sewarte, de kamer binnen. Hij bedacht zich geen moment en pakte de veldwachter vast. Tijdens de worsteling die ontstond, klonk er een schot… De kogel ging rakelings over de bedstee waarin het kind te slapen lag en verdween in de muur. Teunis, de vader van het kind, schrok daar zo van, dat hij een stok greep en de veldwachter zo hard op zijn hoofd sloeg dat die op de grond viel.
Schuld van de veldwachter
De veldwachter klaagde Teunis Sewarte aan wegens wederspannigheid. De stroperij van diens broer, de oorzaak van alle ellende, werd even vergeten. Op 16 januari 1911 moest Teunis Sewarte voorkomen bij de rechtbank in Den Bosch. De rechters veroordeelden de Mullemse boer tot zes maanden gevangenisstraf. Daar nam Sewarte geen genoegen mee. Het was allemaal de schuld van de veldwachter, meende hij. Als die zich netjes aan de regels had gehouden en niet zomaar het huis was binnengestormd, was al die ellende te voorkomen geweest. Hij tekende beroep aan.
Tijdens de beroepszaak, die diende op 11 april 1911, werd heel anders tegen de zaak aangekeken. De advocaat-generaal bepleitte vrijspraak voor de Mullemse boer. Want, zo meende hij, de veldwachter was buiten zijn boekje gegaan. Aangezien de vader van het huisgezin niet aanwezig was op het moment dat de veldwachter was binnengekomen, was op dat moment de moeder hoofd van het gezin geweest en die had alle recht gehad om de politieman de toegang te ontzeggen.
De advocaat van Sewarte deed er nog een schepje bovenop. Hij schetste welke tragische gevolgen die dag hadden gehad voor het jonge gezin van Teunis Sewarte. Diens vrouw was kort na het incident bevallen van een meisje. De advocaat las een brief voor van huisarts Nuijens waarin die verklaarde dat de moeder zo van de kaart was geweest dat ze bij hem onder behandeling was gekomen. Het kindje was geboren, maar had ‘een zeer zwak en ongelukkig bestaan gehad’ en was komen te overlijden, nota bene op de dag waarop de vader was veroordeeld. De rechters van het gerechtshof wisten genoeg. Een week later volgde hun oordeel: onschuldig.
Dit verhaal is geschreven door journalist/schrijver Geurt Franzen (www.geurtfranzen.com) en verscheen eerder in dagblad De Gelderlander (www.dg.nl/maasland).
