De leden kregen dan twee glazen bier van het bestuur. De schoolmeester had de overslagtrom op zijn buik hangen en regelmatig klaagde hij erover dat die trom te zwaar was. Hij liep voorovergebogen of hij strekte zijn rug, maar beide houdingen waren allesbehalve aangenaam.
De smid had een idee: “als we Willemke de Slek eens vragen of hij de trom op zijn rug wil dragen? Hij krijgt dan telkens twee kwartjes en als we aanleggen ook twee glazen bier.”
Goed idee! Willemke de Slek voelde wel wat voor gratis bier en nog geld toe. Willemke was een klein, miezerig kereltje dat wat gluiperig uit zijn ogen keek. Van werken had hij nog nooit gehoord. Hij woonde in een krot en scharrelde de kost bij elkaar door zielig te doen, te bedelen en zogenaamd wel eens een klusje te verrichten. Hij kiende het zo uit dat hij altijd tegen etenstijd klaar was en rekende er dan op dat hij mee mocht eten.
Bij de eerstvolgende gelegenheid werd Willemke geïnstalleerd. Het was een hele verlichting voor de meester. Ook Willemke was in zijn nopjes. Bij het aanleggen namen de leden plaats aan de tafeltjes, de kastelein en zijn vrouw brachten het bier rond. Willemke hield alles in de gaten, dronk zijn glas in één teug half leeg en zette het dan “per abuis” vóór het glas van zijn buurman dat nog voor driekwart vol was. Zodra de buurman van “zijn” bier wilde drinken, nam hij uit gewoonte het glas dat het dichtst bij hem stond.
Bij deze manoeuvre keek Willemke altijd zogenaamd heel geïnteresseerd naar iemand anders als afleiding en pakte dan meteen het volste glas. Hij deed het zo geraffineerd dat het niet eens opviel. Lukte het niet bij de ene buurman, dan nam hij zijn bier mee naar een andere tafel en probeerde de truc opnieuw.
De pastoor vierde zijn vijfentwintigste priesterfeest. Heel het dorp was op de been, alle straten waren versierd met vlaggen, wimpels, slingers en bloemen. De fanfare bracht hulde aan de jubilerende pastoor en er werd extra aangelegd, want het feestcomité had zich van de goede kant laten zien.
Willemke was niet meer zo vast ter been en slingerde over de weg. De meester sloeg soms op de rand van de trom in plaats op het vel en een enkele keer sloeg hij letterlijk een gat in de lucht. Plof! Daar lag Willemke met trom en al midden op de weg. Paniek! Willemke werd van de trom ontdaan en tussen het publiek ingeschoven. Het lachen was niet van de lucht en de fanfare trok verder. In het stamcafé werd er druk over geredeneerd, hoe kon Willemke toch zo zat worden? Eindelijk kwam de aap uit de mouw. Dat ging zo niet verder, daar moest wat aan gedaan worden. Maar wat?
Toon de klumper had in het schuurtje nog een oude kinderwagen staan: “als we die opvullen met strooi en daar de trom op vastbinden, dan laten wij Willemke die voorttrekken en de meester kan naar hartenlust trommelen. En wij houden Willemke extra in de gaten.” Bij al de volgende keren dat de fanfare uitrukte, trok Willemke netjes de kinderwagen en zat worden van andermans bier was er niet mee bij. Zo kreeg Gemert de eerste fanfare op wielen.
