De diefstal was geen alledaagse en werd op 21 juli van dat jaar ontdekt, op de vroege maandagmorgen. Theo Rutten uit Sambeek, ook al een schoenmaker, controleerde zoals elke ochtend in zijn hof zijn bijenkorven. Hij kreeg de schrik van zijn leven. Drie van zijn korven, die later dat jaar een rijke oogst beloofden, waren met bijenvolk en al verdwenen.
Diep in de put toog Rutten naar Boxmeer waar hij zijn beklag deed bij de marechaussee. Die kwam poolshoogte nemen. Een politieman ontdekte voetstappen in de grond die niet van de Sambeekse imker zelf waren en maakte er een afdruk van. Van de diefstal werd proces verbaal opgemaakt en daar bleef het voorlopig bij. Rutten had geen idee wie de korven gestolen kon hebben. Hij gaf wel een nauwkeurige beschrijving van de korven. Die hadden volgens hem typische kenmerken, hij zou zijn korven altijd van andere kunnen onderscheiden. Zo gebruikte hij voor een onderdeel, de hoogsels, een houtsoort die anderen niet gebruikten.
“Die zijn van mij!”
Een week later, op de 28e, kwam onze ijverige marechaussee ’s ochtends door Overloon en daar zag hij op het erf van Antoon Versteijlen een aantal bijenkorven staan. Hij herinnerde zich de diefstal in Sambeek en besloot de korven eens van dichtbij te bekijken. Versteijlen, die nog lag te slapen, werd door de politieman van zijn bed gelicht en werd ondervraagd. Waren dat zijn eigen korven? Het antwoord kwam er weinig overtuigend uit en de marechaussee kwam later die dag terug met Rutten. Die onderzocht de korven en wist het heel zeker: “Die zijn van mij!”
Eerst moest onze Overloonse schoenmaker blozen tot diep in zijn nek. Toen barstte hij in tranen uit. Hij wist echt niet hoe hij aan die korven kwam maar als zijn Sambeekse collega er zo zeker van was, dan was er misschien wel een manier om het onderling te regelen? Zodat justitie er buiten zou blijven? Daar stonden zowel de marechaussee als Rutten van te kijken. Als dat geen bekentenis was… De korven werden, voorlopig tijdelijk, teruggebracht naar Rutten en door de marechaussee gewaarmerkt. Op 16 oktober stond Versteijlen voor de rechters. Hij ontkende de korven gestolen te hebben en had enkele dorpsbewoners bereid gevonden te verklaren dat hij al jaren bijen hield. Daar hadden de rechters geen boodschap aan. Die hechtten meer waarde aan het proces verbaal van de marechaussee en de getuigenis van Rutten. Diens broer kwam ook nog onder ede verklaren dat hij in april van dat jaar wat werk aan de korven had verricht en de typische kenmerken van zijn broer had gezien. Ten slotte waren daar de voetafdrukken. De laarzen van Versteijlen pasten naadloos.
Zes kinderen thuis
De officier van justitie vond het een ernstige zaak en eiste niet minder dan drie jaar celstraf voor de korvendief. Dat vonden de rechters iets te gortig. Wat niet betekende dat ze compassie hadden met de Overloonse schoenmaker. Dat hij een jaar eerder weduwnaar was geworden en dat hij thuis zes kinderen had zitten, tussen de 3 en 13 jaar oud, daar hielden ze ook geen rekening mee. Versteijlen moest wel degelijk geruime tijd de bak in. In plaats van honing in oktober, oogstte hij het zuur van twee jaar eenzame opsluiting.
Dit verhaal is geschreven door journalist/schrijver Geurt Franzen (www.geurtfranzen.com) en verscheen eerder in dagblad De Gelderlander (www.dg.nl/maasland).
