Het naadje van de kous...

Links op de foto is nog het oude ketelhuis zichtbaar. Vooraan aan de Spoorstraat zaten de kantoren en op de eerste verdieping was de kantine. Het atelier zat aan de achterkant. Later is er een groot stuk aangebouwd. Mijn vader was daar filiaalchef tot aan de sluiting in 1969. Ook mijn moeder Betsy Zeegers heeft daar tot aan haar huwelijk in 1953 gewerkt.
Binnen het bedrijf werkten vooral meisjes. Alleen voor de technische dienst en administratie waren er mannen werkzaam. Gerrit Moors, Cor Jansen en de heer Peters.

Bedankt voor je reactie, Gérard! Spraken je ouders thuis ooit over het werk? Vond je moeder het jammer dat ze moest stoppen toen ze ging trouwen?

In de jaren '50 was het heel gewoon dat wanneer een vrouw ging trouwen ze haar ontslag kreeg. Dat overkwam mijn moeder dus ook. Dit vond ze wel jammer.
Wij woonden van 1953 tot 1969 in het huis naast het bedrijf, dus we werden er dagelijks mee geconfronteerd. In de zomer stonden de ramen wijd open en werden er plaatjes gedraaid op een pickup die in het kantoortje stond. De meisjes die er werkten brachten deze singeltjes mee. Wij waren zo altijd op de hoogte van de nieuwste hits uit de jaren '60.

Wat een mooie herinnering, die pickup die de nieuwste hits laat horen. Er werd vast vaak volop meegezongen ;-)

Mijn moeder heeft ook bij Jansen de Wit gewerkt. Eerst in Oploo in 1948 daar heeft ze een half jaar gewerkt. Hieraan heeft mijn moeder leuke herinneringen
Tijdens de pauze om twaalf uur gingen ze zich vermaken in de kerk in Oploo.
Daar gingen ze dan de klokken luiden en een van de werksters J. Schelbergen nam de biecht af in de biechtstoel tot dat de pastoor een klacht kwam indienen bij het bedrijf en de kerkdeur s' middags voortaan gesloten was.
Hier werkten ze toen met 46 personen.
Hierna verhuisde het atelier naar Boxmeer boven de smederij van Lin.
Daarna naar het pand ernaast. De werkzaamheden bestonden uit het mazen van panty's en kousen. De chef was Nieuwenhuizen en Betsy Zeegers deed de administratie. Enkele medewerksters waren Jeanette Schelbergen en Lies Schelbergen, Nolda Pennings, Door en Jo Reijnen, Jo Grens, Bep Philips, Rook Jansen en Cor Jansen, Wilma en Thea Claassen en Barten.
Ze verdiende 20 gulden in de maand. Later werd per stukloon betaald.
Als ze de panty's en kousen gemaasd hadden dan werden deze gelabeld. Ieder had een eigen nummer en als de panty of kous kapot sprong kregen ze 2 cent boete per kous of panty dit werd ingehouden op het loon. Als ze teveel met elkaar aan het praten waren of aan het lachen dan moesten ze voor straf gaan poetsen of de wc schoonmaken. Mijn moeder is in 1953 gehuwd en als huwelijksgeschenk kregen ze een paar kousen voor de man en een paar panty voor de vrouw. Mijn moeder Gerda van der Meulen is ook gestopt toen ze ging trouwen.

Wat leuk dat we dankzij jou en jouw moeder een inkijkje krijgen in het dagelijks werk bij deze fabriek, Riet! De meisjes zullen ondanks het harde werken samen veel lol hebben gehad. Wat een prachtige anekdote over de vermakelijke uurtjes in de kerk in Oploo; de pastoor zal er vast wat minder vrolijk van zijn geworden...

Mochten er nog meer verhalen los komen over kapotte panty's, straf corvees of mooie vriendschappen, laat het ons dan zeker weten!

jansen de wit werd in de volksmond DE ZUK genoemd

Hier waren het plaatjes ik vraag me af in welk tempo de muziek was?
Er zijn verhalen van bedrijven dat er gezongen werd door de dames tijdens
het werk, maar dit moesten dan wel 'vlotte' nummers zijn, anders paste je, je de snelheid van het werk aan!
Bij Philips warenhet in de jaren vijftig langspeelbanden en werd maar enkele uren per dag door Phibo uitgezonden.

@A.C.W.M. Peters: kun je ons ook nog vertellen waarom het deze bijnaam kreeg?
@Rini: wat grappig om te lezen dat het tempo van de muziek daadwerkelijk invloed had op het tempo van je werk. Dan zal er vast veel up-tempo muziek geweest zijn.

Is dialect woord voor sok.

@Arno; natuurlijk is had het gewoon hardop moeten zeggen, dan had ik het geweten :). Bedankt !