Caroline Farwick werd in 1902 geboren in Den Bosch, waar haar ouders een modehuis hadden. Die mode werd door vader Clemens voornamelijk in Berlijn en Parijs ingekocht. Nadat “Lientje” op haar 14de van school kwam, mocht ze voortaan met hem mee op reis om inkopen te doen. Dan is het alleen maar logisch dat Lien vervolgens in 1930, met geleend geld, aan de Torenstraat 1 in Den Bosch haar eigen atelier begon: Maison Linette.
Personeel van Maison Linette bij het 25-jarig bestaan, 1955 (Fotopersbureau Het Zuiden, coll. Erfgoed 's-Hertogenbosch)
Haar ideeën haalde ze vooral uit Parijs, waar ze op speciale kijkdagen bij beroemde huizen als Balmain, Lanvin en Dior “toiles” inkocht. In die tijd een heel gebruikelijke en geaccepteerde praktijk. “Toiles” zijn speciaal voor dit doel gemaakte halffabrikaten, meestal van goedkoop wit linnen, op basis waarvan maatkleding gemaakt kan worden.
Maison Linette heeft nooit eigen collecties gepresenteerd: ieder kledingstuk werd immers op basis van - vaak ingekochte - toiles, gecombineerd met het inzicht, de creativiteit en goede smaak van Lien Bergé op maat gemaakt, precies naar wens van de cliënten.
Bruidskleding werd wel volledig in eigen huis ontworpen en gefabriceerd. Uiteraard was ook dit bij uitstek maatwerk; ieder stuk was uniek en vergde ontelbare uren van zorgvuldig handwerk. Er wordt mede hierom gezegd dat de verlegen en onzekere Lien niet erg zakelijk was, maar ze loodste haar bedrijf wel door zowel de depressie van de jaren '30 als de oorlog heen.
Onder grote geheimzinnigheid verlaat Lien Bergé-Farwick haar bedrijf, 1966 (foto: Ron Kroon / Anefo; Nationaal Archief, Fotocollectie Elsevier)
Na de bevrijding, in een tijd van grote schaarste, lukte het haar om steeds de hand te leggen op de meest exclusieve stoffen. De “chic van Den Bosch” liep al snel bij haar de deur plat en telde toen al gerust, omgerekend, € 500,- neer voor een jurk.
De “chic van Nederland” volgde al snel: namen als Fentener van Vlissingen, freule Wttewaall van Stoetwegen en Brennikmeijer zijn ons overgeleverd. Veel andere namen zullen wel eeuwig geheim blijven: de bescheiden mevrouw Lien was uiterst discreet en haar medewerkers hadden veelal een zwijgplicht (afgedwongen met een dure eed). Cliënten werden met nummers aangeduid en slechts geselecteerde personeelsleden mochten bij het passen aanwezig zijn.
Op een dag complimenteerde koningin Juliana een van de hofdames met haar prachtige kleding en ontdekte zo dat die was gemaakt bij Maison Linette. Vanaf die dag in 1952 was Lien Bergé de huiscouturier van de Oranjes: koningin-moeder Wilhelmina, koningin Juliana en de prinsesjes droegen kleding van Maison Linette. De trouwjurken van Beatrix en Margriet, de positiejurken van Beatrix, de kleding op alle prinsjesdagen tot en met 1973, kleding voor officiële gelegenheden en staatsbezoeken: Maison Linette!
Staal voor de trouwjurk van prinses Margriet, foto Frans van de Pol / BHIC
De naaisters die werkten aan de trouwjurk voor Beatrix wisten overigens van niets; die kenden alleen maar de mysterieuze dames Humbèrt. Pas toen de bruiloft op TV kwam beseften ze wie toch die dames Humbèrt waren!
Het aanbod om zich officieel “Hofleverancier” te mogen noemen heeft mevrouw Lien resoluut van de hand gewezen. Kennelijk paste het gewoon niet bij deze bescheiden vrouw om zo in het zonnetje te staan.
Mevrouw Lien is in 1973 officieel met pensioen gegaan. Ze sloot haar bedrijf, tot groot verdriet van zowel het personeel als het voltallige koningshuis....
