Maria (Miet) Francisca van Puijenbroek werd geboren in de wijk Korvel als dochter van een wever. Na haar opleiding aan de Lagere Textielschool werd ze op 14-jarige leeftijd gediplomeerd stopster bij Van Dooren & Dams. Al jong realiseerde ze zich dat er op de werkvloer veel onrecht heerste, juist ook in de relatie tussen mannen en vrouwen.
Ze was niet een vrouw om zich daar bij neer te leggen. “Vrouwenlonen waren veel lager dan mannenlonen. Maar ik ben er nooit onder gebukt gegaan. Ik heb me verweerd.”
De stap om lid te worden van een vakbond was dan ook een logische: “omdat ik besefte dat de bond belangrijk is. Dat je alleen wat kunt bereiken samen met anderen.” In 1935 sluit ze zich aan bij de Textielarbeidersbond Sint Lambertus.
Op haar 25e is ze al hoofdstopster. Ze gaat in Twente, waar ook menige textielfabriek staat, meisjes opleiden. Maar als haar moeder in 1941 op veel te jonge leeftijd overlijdt, keert ze terug naar Tilburg.
In 1955 verlaat ze het textielvak om zich volledig te wijden aan het welzijn van arbeidersvrouwen. Ze heeft dan allang door dat er voor een vrouw in de textielbranche geen glorieuze toekomst is weggelegd. Zij wordt voorzitter van de Tilburgse afdeling van de Katholieke Arbeiders Vrouwen als een betaalde baan.
De KAV, dochter van de Katholieke Arbeiders Beweging, wil vrouwen van arbeiders vorming bieden. Gezien het programma: naai-, knip- en kookcursussen, kindervakantiewerk, reizen naar Lourdes, zat er niet bepaald een feministische doelstelling achter. Maar emancipatorisch werkte het zeker. Van Puijenbroek zou zo’n twintig jaar voorzitster van de KAV blijven.
In 1953 was ze intussen voor de KVP in de Tilburgse gemeenteraad gekomen. Ze zou dat tot 1990 blijven. In die 37 aaneengesloten jaren als volksvertegenwoordigster verwierf ze een enorme populariteit onder de Tilburgers. In deze tijd is ze ook veertien jaar lang lid van de Provinciale Staten van Noord-Brabant. Ze was in 1972 verantwoordelijk voor de eerste emancipatienota van Tilburg.
Maar pas in 1978 wordt Van Puijenbroek de eerste vrouwelijke wethouder van Tilburg, met de portefeuille sociale zaken en cultuur, en dan nog slechts voor één collegeperiode. “Noch vanuit de fractie noch vanuit de partij werd mij gevraagd of ik door wou gaan of stoppen. Dat heb ik ze wel kwalijk genomen. Kennelijk waren er te veel die op een baantje uit waren.”
In 1990 bood het CDA bij haar afscheid als raadslid haar een portret aan, getekend door Riky Schellart van Deursen. Het behoort nu tot de collectie van het Textielmuseum. Van Puijenbroek was altijd een warm pleitbezorgster voor dit museum.
In 1999 werd ze door de lezers van het Brabants Dagblad uitgeroepen tot Tilburger van de 20e eeuw. Datzelfde jaar overleed ze. Tien jaar na haar dood, op 8 maart (internationale vrouwendag) 2009 werd bij de entree van het Textielmuseum een standbeeld van Van Puijenbroek onthuld, vervaardigd door Margot Homan.
Ze was niet een vrouw om zich daar bij neer te leggen. “Vrouwenlonen waren veel lager dan mannenlonen. Maar ik ben er nooit onder gebukt gegaan. Ik heb me verweerd.”
De KAV, dochter van de Katholieke Arbeiders Beweging, wil vrouwen van arbeiders vorming bieden. Gezien het programma: naai-, knip- en kookcursussen, kindervakantiewerk, reizen naar Lourdes, zat er niet bepaald een feministische doelstelling achter. Maar emancipatorisch werkte het zeker. Van Puijenbroek zou zo’n twintig jaar voorzitster van de KAV blijven. 
In 1990 bood het CDA bij haar afscheid als raadslid haar een portret aan, getekend door Riky Schellart van Deursen. Het behoort nu tot de collectie van het Textielmuseum. Van Puijenbroek was altijd een warm pleitbezorgster voor dit museum.
