De bevrijding
Op 17 september 1944 worden de luchtlandingen ook waargenomen door de inwoners van Grave. Mijn vader vertelde mij, dat hij direkt naar de plek is gegaan waar de parachutisten neerkwamen. (Alleen of met meer? Waarschijnlijk dat laatste, want hij had het over “we snelden direkt naar de landingsplek”. De opzet was om de paratroopers te waarschuwen waar de Duitsers zaten. Op mijn vaders aanwijzingen zijn ze naar de brug gegaan. Eenmaal bij een dijkje ging hij liggen en waarschuwde de paratroopers, dat de Duitser aan de andere kant zaten. (Aan de andere kant van de rivier of aan de andere kant van het dijkje is mij niet duidelijk).
Omdat de paratroopers zo eenvoudig en zonder weerstand vlakbij de brug kwamen, was er wat ongeloof over mijn vaders angst voor die Duitsers achter/voorbij die dijk en lachten ze hem uit. Eén paratrooper stak zijn hoofd boven de dijk uit en riep “where?” en kreeg gelijk een salvo om zijn hoofd (of in zijn hoofd, dat weet ik niet precies!). Afijn, de hel brak los en mijn vader (en vrienden?) lagen ineengedoken onderaan de dijk. Toen de weerstand gebroken c.q. er een vuurpauze was, werden mijn vader en zijn vrienden weggestuurd door de paratroopers.
Grave bevrijd
Tijdens de gevechten van die dag vielen natuurlijk slachtoffers. Meerdere Duitse slachtoffers en dan dus eigenlijk vooral ook de gewonden, lagen in de vuurlinie. De toenmalige huisarts, Dr. Kanters, wilde deze gewonden helpen en zocht hulp bij vrijwilligers in de stad. Geen enkele inwoner wilde echter dit risico aan en zeker niet voor die rotmoffen. Echter bij mijn vader Huub Ekstijn en zijn goede vriend Piet Reinders trok hij niet vergeefs aan de bel.
Pas na het invallen van de duisternis werd besloten om de gewonde Duitse militairen te evacueren en naar het nonnenziekenhuis te brengen. De nonnen zouden alvast alles in gereedheid brengen. Dr. Kanters liep met een stok met daaraan zijn witte zakdoek geknoopt door de vuurlinie en Piet en mijn vader erachteraan met de brancard. Alledrie gebukt, want er werd waarschijnlijk gericht op hen geschoten, gezien de lichtspoorkogels die langskwamen.
Piet vertelde mij hierover, dat Dr. Kanters zat te vloeken op de bevrijders. Die maakten namelijk duidelijk dat ze niet wilden dat die Duitsers geholpen werden. Maar ze gingen door. Gedrieën hebben zij alle gewonde Duitsers naar het ziekenhuis gebracht, waarmee meerdere uren door de nacht heen omzichtig mee bezig waren. Het aantal wist Piet niet meer, maar zeker vijf of meer. Dit komt uit monde van mijn vaders beste vriend Piet Reinders.
Na de oorlog
Een markant detail uit mijn opvoeding of wat ik opvoedkundig vind! Wij woonden in Arnhem op een groot kruispunt, naast het Militair Tehuis Bronbeek. Dat was in de 60'er en 70'er jaren een drukke plek en extra druk op 1 mei. Al die Duitsers op weg naar Amsterdam, Zandvoort, de bloembollen etc. Vaak letten ze in die hete auto's niet op, reden dan verkeerd en hielden standaard bij ons voor de deur halt, om de kaart te raadplegen en met elkaar te ruziën. Jaar in, jaar uit!
En nu mijn vader: “zo, daar staat er weer eentje van Ich habe es nicht gewusst (als geintje). Daarna ging hij naar buiten, haalde de verwarde en van de hitte roodaangelopen Duitsers uit de auto met de boodschap: “kom eerst even een kopje thee drinken, een koekje erbij en kom tot rust. Dàn pakken we pas de kaart en leg ik jullie uit, hoe je zonder problemen naar de bloembollen rijdt." Prachtig!
De levensles die ik hier uit heb geleerd: zorg dat je de narigheid in je eigen leven niet erfelijk maakt en zo doorgeeft aan je kinderen en kleinkinderen.
Aanvulling
Na de publicatie van dit verhaal heeft Adrie Ekstijn meer onderzoek naar zijn vaders verhaal gedaan.
Lees hier wat hij nog meer vond
