Zij werd in ’s-Hertogenbosch geboren als Marie (Jacoba Maria Petronella) Porrey, maar schreef later onder de naam ’Nellie’, zoals ze ook in het dagelijks leven werd genoemd. In Nederlands-Indië huwde ze met ir. Henri Hubert van Kol (1852-1925) en kreeg vier kinderen, van wie er twee kort na de geboorte stierven.
Marie Porrey studeerde voor onderwijzeres en gaf van 1871 tot 1876 les, onder meer in Duitsland op de kostschool van de Hernhüttersgemeente in Gnadau. Onderwijzeres was ze slechts om in haar onderhoud te kunnen voorzien. In 1877 vertrok ze als gouvernante naar Nederlands-Indië, maar ook daar beviel het leven haar slecht. Ze begon echter met veel succes voor de krant te schrijven. In 1882 won zij met een reisverslag een prijsvraag van het Soerabaja's Handelsblad. In Brieven aan Minette schreef ze een serie artikelen met haar visie op onderwerpen als de koloniale samenleving, de positie van de vrouw en de opvoeding van kinderen.
Daarnaast publiceerde ze in 1883 een bundel kinderverhalen onder de titel Bloemensprookjes. Terug in Nederland nam zij samen met haar man deel aan activiteiten van de socialistische beweging. Zo leerde ze vele belangrijke socialisten kennen. Zij schreef als een van de eerste vrouwen artikelen in socialistische bladen, onder meer over socialisme, opvoeding, seksuele voorlichting, de monarchie en feminisme.
In 1899 verhuisde ze voor enkele jaren naar Princenhage. Vanaf 1900 maakte ze meer tijd vrij voor de jeugdliteratuur. Zo richtte zij Ons Blaadje op, een goedkoop tijdschrift met als doel arbeiderskinderen aan goede lectuur te helpen. Haar volgend project op dit gebied was de Bibliotheek voor jongens en meisjes, waarvan negen delen verschenen. Later zette ze dit werk voort onder de titel Volkskinderbibliotheek van Nellie. Ze vertaalde en bewerkte voor deze reeks 88 boekjes, verschenen tussen 1901-1913, waarin tal van sprookjes, mythen en sagen, maar ook bijbelverhalen.
Nellie van Kol opende met een artikel “Wat zullen de kinderen lezen?” in De Gids van 1899 een brede discussie over de vraag aan welke eisen kinderboeken zouden moeten voldoen. Voor haar was een boek in de eerste plaats een middel tot (zedelijke) opvoeding. Kinderboeken dienden kinderen iets te leren, en wel waar het op aan kwam in het leven. Onderscheid tussen jongens- en meisjesboeken achtte ze overbodig: dat maakte de tegenstelling tussen de seksen alleen maar scherper.
De grote verdienste van Nellie van Kol is dat zij een inspirerende stem is geweest in de maatschappelijke discussie rond 1900 over opvoeding. Daarnaast hebben haar artikelen grote invloed gehad op de opvattingen over kinderliteratuur in de twintigste eeuw.
Marie Porrey studeerde voor onderwijzeres en gaf van 1871 tot 1876 les, onder meer in Duitsland op de kostschool van de Hernhüttersgemeente in Gnadau. Onderwijzeres was ze slechts om in haar onderhoud te kunnen voorzien. In 1877 vertrok ze als gouvernante naar Nederlands-Indië, maar ook daar beviel het leven haar slecht. Ze begon echter met veel succes voor de krant te schrijven. In 1882 won zij met een reisverslag een prijsvraag van het Soerabaja's Handelsblad. In Brieven aan Minette schreef ze een serie artikelen met haar visie op onderwerpen als de koloniale samenleving, de positie van de vrouw en de opvoeding van kinderen. 
