Een halve eeuw geleden, daags voor de komst van de Driekoningen, maakte ik opnamen ter hoogte van de T-kruising Kerk-, Markt- en Sint-Janstraat, destijds de doorgaande noord-zuidverbinding. Ik plaatste het statief op het trottoir, schroefde er de kleinbeeldcamera op en monteerde de draadontspanner. Daarmee hield ik telkens de lensopening één minuut open, wachtend op voorbijgaand verkeer tijdens de wekelijkse koopavond op de vrijdag.
Eerste afbeelding: verlichte etalages, met links Wed. Kerkhoff, rijwielen en geschenken, rechts kruidenier Van Oers en rechtsboven het beeldmerk van de Slingerkoek.
Door de openstaande lens laat het passerende verkeer gekleurde strepen achter van de voor- en achterlichten. Bij werkende richtingaanwijzers werd het een gekleurde stippellijn.
Personen die even blijven staan, komen vaag in beeld: rechts onder het licht van de straatlantaarn wacht een mevrouw om over te steken, een man rechts van haar treuzelt gedurende deze minuut.
Was het filmrolletje van 36 opnamen vol, dan duurde het nóg enkele dagen wachten voor je de foto’s op papier of in diavorm op kon halen. Pas dan waren de resultaten te bekijken. Tegelijk kwamen ook de bijna vergeten shots in ’beeld’, want je maakte telkens maar één afbeelding. Bij een Polaroid-camera rolde de opname binnen enkele minuten in kleur uit het toestel.
Later was ik in het bezit van een doka en de eerste keer was ik zeer verbaasd. Nadat ik het negatieve beeld op het blanco fotopapier belicht had, zag ik het in positieve vorm in het ontwikkelbad op het papier verschijnen.
Op het eind van de bezigheid goot ik de ontwikkellaar in een bruine glazen Maggifles, voor de houdbaarheid tot de rand gevuld. Vroeger werd de eventuele leegte opgevuld met glazen knikkers. Ik voegde in plaats van stuiters enkele druppels ether aan de vloeistof toe, hiermee werd de zuurstof uit de lege ruimte verdrongen. Door het gebruik van de vluchtige stof hing op het zolderkamertje altijd een ziekenhuisgeur.
Ik als de Graaf, fotograaf, zette beelden op celluloid. De overstap naar het digitale tijdperk kwam nadat een jonge kerel in het Eindhoven Museum uitriep: “Hé, ouwe man, oud toestel!”
Op dat moment was het toestel vijftig en ik zeventig jaar en ik heb die uitspraak geaccepteerd, want niemand voelt zich oud. Ik was wel even angstig toen ik voor de eerste maal het geheugenkaartje bij daglicht uit de digitale camera haalde.
De eenzaam bewerking van de beelden in een donker kamertje is nu verplaatst naar de gezamenlijke huiskamer met de PC in het volle licht. Het maken van beelden met de zelfontspanner is nu een ‘selfie’ geworden. Het waren voor mij vijftig jaar ervaringen die ik niet had willen missen.
Het historische pand van Van Oers is gesloopt; eeuwige zonde, de Misstap van de 21 eeuw! Wij leerde vroeger: spijt komt na de zonde!
