Het is de winter van 1941/42. Op het eerste gezicht is dit een gewoon winters tafereeltje, maar in werkelijkheid zien we hier een aantal studenten van het Groot-Seminarie te Haaren, die in ballingschap in Vught verblijven.
In september 1941 werd het seminarie namelijk door de bezetter gevorderd, inclusief de inboedel en een groot deel van de persoonlijke bezittingen. Het instituut werd provisorisch verbouwd tot gevangenenkamp en de studenten vonden onderdak op Maria-Oord.
In maart 1942 werden ze ook daar buiten gesmeten, met achterlating van zelfs de laatste persoonlijke bezittingen, die ze eerder nog uit Haaren mee hadden kunnen smokkelen. Het vervolg van de oorlog brachten ze onder primitieve omstandigheden in Tilburg door.
Toen de Duitsers in 1944 eindelijk uit Haaren verdreven waren, werd het Seminarie eerst in gebruik genomen door de Engelse bevrijders en vervolgens door de Canadezen.
Pas in mei 1945 werd het gebouw, slechts licht beschadigd maar totaal uitgewoond en zwaar vervuild, weer vrijgegeven. In de zomer van 1945 werd het door de Zusters van Moerdijk met vereende krachten schoongemaakt waarna de studenten weer terug zouden kunnen keren. Dachten ze…
In werkelijkheid werd het gebouw, toen het weer toonbaar was, gevorderd door de UNRRA; de United Nations Relief and Rehabilitation Administration. Deze nu wat vergeten instelling was door president Roosevelt in het leven geroepen. Ze hield zich aanvankelijk vooral bezig met de repatriëring van de door de oorlog ontheemden en ex-krijgsgevangenen. Later zorgde ze voor kleding, voedsel, landbouwzaden, etc. De taken van het UNRRA werden uiteindelijk overgenomen door het Europees Herstelprogramma, tegenwoordig beter bekend als het Marshallplan.
Al met al duurde het uiteindelijk tot maart 1946 voordat de studenten konden terugkeren naar hun seminarium. Misschien is het maar goed dat de aankomende priestertjes, toen deze foto genomen werd, geen idee hadden van wat hun nog te wachten stond…
_______ Bron: A.J.M. van Hedel & M.H.J. Paijmans (Samenst.): “Van Seminarie tot Cello”, 1836 tot 2003 (Seminarie)
Inderdaad een wat 'donkere' pagina in de geschiedenis van het seminarie.
Gevangenen en gijzelaars hebben er een zware tijd gehad.
Het is maar goed dat al het beeldmateriaal in een expositie bewaard is gebleven, zodat we nog enig idee kunnen krijgen van wat zich daar heeft afgespeeld.
Bedankt voor je verhaal Frans.
wim lindemann
zei op 16 december 2015 om 19:59
De gedenkplaats Haaren '40-'45 probeert de herinnering aan deze donkere periode levendig te houden door een gedeelte van het voormalige seminariegebouw open te stellen voor het publiek en door exposities te houden. Het gebouw is nog praktisch in de toestand zoals die was ten tijde van het verblijf van de gevangenen en gijzelaars. "Haaren" was voor hen allen een oord van bang wachten.
De priesters zijn weg uit Haaren, maar gelukkig hebben we weer een mooi seminarie in de Bossche binnenstad, het Sint Janscentrum, een prachtige levendige gemeenschap.
Gerard H.A.A. de Bie
zei op 19 december 2015 om 13:36
Ik herkende de bomenlaan met achtergelegen vijver onmiddellijk van Juvenaat Mariaoord noch voor dat ik het in het stuk tegenkwam. Over Mariaoord kun je ook lezen in het verhaal " Bronwater " op deze site.
Met een link in een reactie op dat verhaal kom je weer vele foto's van Mariaoord tegen.
