Na de oorlog maakten we met de school voetreizen naar de Bedafse- of Slabroekse bergen. We vermaakten ons individueel op de berg en aten zonder een traktatie onze boterhammen. Op de terugweg werd bij kruidenier Bevers op de Nistelrodeseweg een ijsje uitgedeeld.
Station Uden
Als kind dachten we dat Uden hoge bergen had. Teleurgesteld leerden we dat het zandverstuivingen waren. Maar dat werd zomer ‘49 goedgemaakt. Voordat de laatste trein de stoomfluit blies, maakten de vijfde en zesde klas een schoolreis. ‘s Morgens een afgeladen perron met leerlingen van de twee Udense jongensscholen voor een treinreis.
In groene rijtuigen zaten we op houten banken - in1956 werden de inmiddels blauwe treinstellen nog voor militair vervoer gebruikt. Onderweg stapten nog meer kinderen in, met Leiden als eindpunt; op het perron stonden tafels met limonade in kartonnen bekers in zelfbediening.
Wisselwachter
Leiden was het knooppunt van tramlijnen, we boemelden met de “Blauwe Tram” over het meterspoor naar Katwijk aan Zee. Een 30 minuten durende rit met vijftien haltes, kruipend en sluipend door de smalle straten van Katwijk, rakelings langs de huizen (ik zag het onlangs terug op YouTube).
De ‘Kustlijn’ was voor de Leidenaren niet alleen het strandbezoek, maar zeker ook de verse haring. Op het strand gebruikte ik mijn zintuigen, genoot van het weidse uitzicht, snoof de zeelucht, hoorde en zag de schuimende golven, proefde het zeewater, raapte schelpen en voelde het scherpe zand.
Ook hier waren de duinen zandverstuivingen, beplant met helmgras, zoals we lazen in de natuurles. We bemanden de ronde, wilgentenen strandkorven tegen de zeewind en ondertussen aten we onze boterhammen. Op het met schelpen bezaaide strand verzamelden mannen met schepnetten het natuurproduct en gooiden het op de met paard bespannen boerenkar. De schelpen werden gemalen en verkocht als grit, ik voerde dat thuis aan de kippen voor een goede schaalvorming van de eieren. Later zei men dat het diende als maagkiezel om het voedsel in de maag te vermalen.
De namiddag werd gevuld met een bootreis op een groot plassengebied. De heenweg als terugreis via Zaltbommel met een lang oponthoud, ik genoot daarbij van gesis en de enorme rookpluimen en de reuk ervan. We maakte massaal gebruik van het toilet en ontdekte dat er geen bodem in zat! ‘s Avonds werd ik door enkele gezinsleden afgehaald en wachtten we samen achter de ‘gesloten hekkens’ voor de met rookwolken vertrekkende trein. Ondertussen vertelde vader ‘vroeger reed hier vier keer per dag een sneltrein.’ De volgende dag beschreven we de belevenissen in een opstel, achteraf was het mijn tweede en laatste romantische treinreis op het Duitse Lijntje.
Seinen langs het spoor
In de tachtiger jaren zei Moeke droevig: “ze hebben van de week de rails weggehaald,” wij begrepen gestolen; jammer, een treinreis naar zee zit er niet meer in, het is nu een droom.
Stoomloc in Den Bosch
Tevergeefs zocht ik naar aanvulling in de Udensche Courant of herinneringen van klasgenoten, een enkeling kon het zich vaag of niet meer herinneren. Andere medereizigers zijn voor hun laatste reis vertrokken, over de aankomst heb ik nog niets vernomen.
Foto beschrijving;
1)Het verlaten station van Uden, (Boxtel- Gennep)
2) De laag gelegen spoorweg overgang Sittard- Maasstricht in de wijk Sanderbout, 1963.
Op de muur ( rechts van de deur) zit een haspel waar een draad of ketting opgerold zit met op het
eind een zwaar gewicht.Op het moment dat de slagbomen neer gelaten moesten worden kreeg de
overwegwachter vanaf station Sittard een signaal, gestuurd.De borging op de haspel kwam vrij,
door het gewicht rolt de kabel af en wordt er tegelijk een geluid van een bel weergegeven.
Een teken om de doorgang af te sluiten dat gebeurde hier handmatig.
3) Seinen ten zuiden van station Sittard
4) Oriënt Express in de tachtiger jaren op het station van Den Bosch.
Rob van Kemenade
zei op 28 september 2018 om 17:37
Rini, net als bij het Cum Laude verhaal van Marinus, kan ik je niet helpen met herinneringen. Van mijn lagere schooltijd is bar weinig blijven hangen. Volgens mijn bescheiden mening heb ik niet eens in die trein naar de zee gezeten. Misschien wilde ik niet mee of was er een andere reden. In ieder geval vond ik het leuk om over je belevenissen te lezen en knap om dat allemaal op papier te zetten. Heel veel succes ermee en misschien komt er nog een gelegenheid om je te helpen hoewel ik vanaf 1958 niet meer in Uden of Brabant woonde. Hartelijke groet
Rini de Groot.
zei op 5 augustus 2021 om 00:00
Jl. Januari viel me oog op de overlijdensadvertentie van Riny Hollestelle het was mijn klasgenoot op de Lagere School. Geboren in Gilze Rijen en ook in 1937 geboren. In het Memoriam hoorde ik over zijn herinnering van het langs komend Joden transport. Later wonend in Uden waar Vader Stationschef was. Lang zocht ik naar hem voor een herinnering van de schoolreis op te halen. Nu was het te laat Riny was voor zijn laatste reis vertrokken.
Rini de Groot.
zei op 6 november 2022 om 21:27
In een geschiedenis boekje uit de jaren vijftig ontdekte ik een afbeelding van een 'Schelpenvisser' precies zoals ik die genoemd in het verhaal kon herinneren.
Paul Huismans
bhiczei op 7 november 2022 om 08:55
Rini stuurde ons de afbeelding die hij hierboven beschrijft toe. Maar mogelijk rusten er nog auteursrechten op, daarom in plaats daarvan deze foto van een soortgelijk beeld uit de collectie van het Stadsarchief Amsterdam, gevonden op Wikimedia Commons. Die valt in het publieke domein.
