Toon Groos en zijn garage

Wat een mooi monumentje voor Toon heb je gemaakt, Leny. In je verhaal komt bovendien het Geffen van vroeger weer helemaal tot leven. Hoe heb je prijs van de taxiritten in de jaren dertig nog weten te traceren?

Ik sluit me helemaal aan bij wat Marilou geschreven heeft. Alweer een bijzonder monument voor "ons pap"! Leny bedankt......

Ik kreeg al veel reacties op de foto die onlangs in De Sleutel stond, en de anekdote van ,,de pastoor en de dokter"
vertel ik nog vaak. Bedankt voor het mooie stukje Leny.

Ine, bedankt voor het doorsturen hiervan.
Wat een leuk stukje historie.

Ik houd zelf ontzettend van dit soort verhalen en hang daarom ook aan de lippen van de mensen die dit zo heerlijk kunnen vertellen.

Voor mij is dit meteen een eerste kennismaking met deze site en zeker niet de laatste keer dat ik deze bezoek.

Een antwoord op de vraag van Marilou:
Toen Toon in 1990 stierf stond er een 'In memoriam' voor hem in ons dorpsblad Torenklanken, geschreven door Theo Prinsen. Daarin stond dat de prijs voor de taxiritten bij Toon in de dertiger jaren 6 cent per kilometer was.

@Leny: Ah vandaar! Je merkt wel uit de reacties dat dergelijke verhalen erg worden gewaardeerd. Dus als je er nog meer in de pen hebt zitten; we plaatsen ze graag!

@Ine @Jan @Berghit: Hartelijk dank voor jullie oprechte reacties. En mochten jullie zelf dit soort verhalen willen schrijven; het BHIC staat er van harte voor open.

Fijn, Leny, dat je enkele foto's uit je artikel in Auw Neijts hebt doorgestuurd. Het verhaal wordt zo nog completer.

Hartelijke groet1

Ik las het stukje dat ik via de mail binnenkreeg over Garage Groos door Leny Romme.


Ik heb er ook leuke herinneringen aan.
Een echte dorpsgarage met Esso pomp. Iedereen kende Toon Groos en ik kan het weten want ik heb er 3 jaar gewerkt in vaste dienst. Ik kwam daar in 1966 als 16 jarige net van school en was de enige die er in loondienst was op dat moment. Ik had een weekloon van 90 gulden en dat best goed voor die tijd. In de garage van Toon repareerden wij alles. Er werden reparaties uitgevoerd aan auto's, bromfietsen, fietsen en melkmachinemotoren. Ik voelde mij er meteen thuis. Toon was een echte vakman en ik leerde er veel. Het was er gezellig werken met hem. Er was een winkel bij en er werden fietsen, bromfietsen en onderdelen verkocht en ook flessen butagas. Zijn vrouw Annie deed samen met dochter Hannie de benzinepomp en de winkel en Toon het garagebedrijf. Ine, Jan, Mariëtte en Frank zaten nog op school en er moest wat verdiend worden maar dat lukte wel. Er was altijd werk genoeg ook omdat er maar nog één kleine werkplaatsje meer was bij Van de Rijt aan de Papendijk met een Caltex pomp. Het bedrijf van Toon Groos was toen heel wat groter dan op de foto die geplaatst werd. Het was een groot hoog en diep pand met drie grote schuifdeuren aan de voorzijde.
Alle merken auto’s kwamen er en of het nu Volkswagen, Opel, Renault of Ford was alles werd aangepakt.In het magazijn waren veel onderdelen die gangbaar waren op voorraad en ook banden en uitlaten in alle soorten. Wat er niet was werd gehaald. Soms en paar keer per dag naar Oss en soms ook nog naar Den Bosch. Toon vond het gezellig als ik mee onderdelen ging halen en deed dan gewoon de garage op slot. Met een dikke Agio sigaar tussen zijn tanden en in een blauwe overal met de knip in zijn rechterbroekzak gingen wij dan op weg.
Toon betaalde onderdelen namelijk altijd contant en nam de leverings bon in ontvangst zodat er geen misverstanden over konden ontstaan. Dat hield hij echt wel goed in de gaten. Zelf moest Toon wel eens wat langer op zijn geld wachten van sommige klanten maar hij vroeg er zelf dan ook niet naar. Pinnen bestond niet en zet maar op de rekening was een algemeen gebruik.
Als het te ver opliep vroeg Annie wel eens aan mij of ik met rekeningen rond wilde gaan.
Ik bracht dan meestal wel geld mee terug omdat ik vaak mensen thuis trof of later weer langs ging.
Ik leerde de kneepjes van het vak van Toon en al heel snel liet hij het sleutelen aan mij over en had er kennelijk ook vertrouwen in. Hij liet het mij gewoon doen, Of het nu reparaties aan dynamo’s startmotoren motoren, versnellingsbakken of remmen was. Hij keek soms even mee en gaf wat aanwijzingen maar liet het mij vooral ook zelf doen. Ik heb er veel van geleerd. Maar het was niet allen werk het was er ook veel lachen en Toon had veel grappen grollen en of streken. Als hij iets bedacht dan deed ik wel met hem mee. Zelf kon hij er niet zo goed tegen als hij degene was die gepakt werd. Ik heb een keer toen hij wijdbeens over de smeerput aan een auto aan het sleutelen was zijn gespannen achternaad van zijn broek wat losgesneden zodat hij ineens in zijn lange witte onderbroek stond. Toon ging in de huiskamer zitten en ik zag hem de hele dag niet meer. Dat ging ook wel weer over. Enkele dagen later liet Toon mij
‘s-morgens voor de deur staan. Ik zag hem vanuit het kantoortje kijken vanachter het gordijntje. Ik riep naar hem: “Openmaken of ik ga weer naar huis”. Liet mij gewoon staan en ik naar huis. Kwam hij tegen 10.00 uur bij ons thuis aan en bij binnenkomst zei hij: “koud hé, ik zou goed en bak koffie lusten”. Toen hij die op had vroeg hij met die kleine pretoogjes van hem lachend : “ga je direct weer mee Wimke? Ik ging gewoon weer mee. Niks aan de hand. We waren wel aan elkaar gewaagd. Een markant figuur was Toon.
Wij maakten lange dagen destijds. Mensen konden hun auto overdag niet missen, leaseauto;s bestonden niet en ook niemand had een 2e auto en ook geen leenauto’s.
Ik begon om 08.00 uur ’s-morgens tot 12.00 uur, even thuis in Heesch eten en dan weer terug tot 18.00 uur. Weer even thuis eten en dan om 19.00 weer terug tot wel 23.00 uur of soms nog wat later zodat ik nog net een frietje bij Gerrit en Riet kon halen in de Veldstraat als ik naar huis reed. In de avonduren en op zaterdag verdiende ik 5 gulden per uur.
’s-Avonds waren er veel hulpjes in de garage aanwezig zoals Koos van der Heijden, Wim Langenberg, Frans van Hirtum, Frans van Dijk, Piet van Schijndel, Toontje Verhagen, Adriaan en Theo van Zandvoort, Jan Hopstaken en ja wie ben ik vergeten. Allemaal aan het werk aan auto’s bromfietsen fietsen e.d.
Het was oer gezellig. In de garage hadden we een vier kolom brug en een cilinderbrug en verder een grote zg.smeerput van een meter of 7 lang. Er was ook een spuitcabine waar auto’s of delen daarvan gespoten konden worden. Achterin werden de fietsen en bromfietsen gerepareerd. Wel was er in die smeerput een afvoer van afgewerkte olie naar een grote ondergrondse tank en die olie bracht een paar cent per liter op. Er is toen in '67 een klein stukje gefilmd waarop ook Toon en Hannie staan en ik aan een bromfiets bezig was in de garage. Door heel Geffen werden toen stukjes gefilmd.
Rond de koffietijd kwam de buurman Jas Dekkers ,Harry van Ravenstijn , Wimke Linders, Pietje van der Heijden (meubelen) of Toon Schuurmans wel eens binnenlopen. Er waren ook wel klanten zoals Dina Bijveld uit Nuland die dan bleef tot haar auto klaar was. Het was ook vaak klaar terwijl u wacht en de klant kon zien wat er allemaal gebeurde. Iedereen kon gewoon de garge binnenlopen en terwijl er gesleuteld werd ook praten en werken tegelijk. De nieuwtjes werden dan uitgewisseld en er was altijd wel iemand die iets te melden had. Het was een sociaal gebeuren.
Als Toontje van Erp (de Corry) weer eens onderweg stond met pech met zijn driewieler groentekar gingen wij daar samen even heen. Een nieuwe bougie of verstopping verhelpen was meestal het euvel. Als Toontje vroeg wat zijn de kosten Toon, dan zei Toon dat is service. We kregen dan meestal een rookworst mee voor in de pan. In de spuitcabine stond een hoge oliekachel met daarop een gietijzeren pan. Toon deed de worst wel in de pan en zei dan een uur later tegen mij dat ie wel warm zou zijn. We liepen de spuitcabine in naar de kachel. Toon keek in de pan en met een stalen gezicht naar mij kijkend en wijzend naar hun kleine zwarte pincertje zei hij: “onze Pukkie”.Ja , natuurlijk de hond was op de hete kachel gesprongen en had de worst gepikt. En gè geluuft da. Stond ie te schuddebuiken van het lachen die vrolijke dikzak. Het werd later wel weer goed gemaakt met een frietje of zo.
In de winter was het dan echt koud hadden wij het allebei niet gauw koud. Er was in de garage geen kachel, alleen op het kantoortje een klein gaskacheltje. Daar kon je even opwarmen en soms moest dat ook wel. Als een radiateur bijgevuld moest worden stond het ijs soms in de gieter die in de garage stond. Maar ik reed ook zo door de kou in de overall op mijn Zündapp naar huis.
Toon van den Elzen met zijn vrouw uit Vinkel gingen destijds met een Ford Customline naar de markt in Den Bosch met zaden. Die auto werd op een keer uit het verkeer genomen. Er moest een ander komen en Toon moest op zoek. Maar de service van garage Groos was ook groot. Op woensdag morgen werd met de blauwe Ford station van de firma Groos met daarachter de autoambulance naar Vinkel getogen om 07.00 uur. De wagen en de aanhanger werden volgeladen met kisten handel en naar de Bossche veemarkt gereden. Daar werd alles afgeladen zodat de Firma van den Elzen toch hun markt konden draaien. Intussen gingen wij weer terug naar Geffen. Rond 13.30 uur waren wij weer in den Bosch om Van den Elzen weer op te halen. Dat was tot twee keer toe het geval tot er een ander auto voor Van den Elzen gevonden was. Het was een goed klant en dat deed Toon toch maar.
Toon was meer monteur en vakman dan autohandelaar. Hij verkocht wel eens auto’s aan klanten maar het garagewerk en wat er omheen hing trok hem meer ook al zei hij vaak dat het schuim van de handel is beter was dan het beste vak. Toon had een grote klantenkring en dat was niet alleen Geffen maar ook in, Nuland, Vinkel, Rosmalen en Oss. Inmiddels zijn er in Geffen alleen al een aantal garagebedrijven bij gekomen maar ook veel meer auto’s dan toen.
Wat ik erg leuk vond was het feit dat door Toon toen al pensioen voor mij werd afgedragen. Dat deed men meestal pas vanaf je 25e en was ook niet eens verplicht. Ik wist dat toen niet eens en daar was je ook niet mee bezig. Ik ontdekte dit recent omdat ik op pensioenen.nl keek waar de pensioenen geregistreerd staan. Ook al was het maar van een paar jaar het gaf toch een goed gevoel.
Jammer dat Toon ziek werd en te vroeg overleed. Ik gebruik nog steeds veel gereedschap dat ik van Annie later heb overgenomen waar Toon liever zelf nog mee gesleuteld had. Ik gebruik het voor restauratiewerk en onderhoud aan mijn oldtimers. De blauwe Olympia die ik toen had is nog gedaan bij Toon in de garage. Die auto is er nog steeds in de Opel club waar ik lid van ben. Ik heb een Opel uit 1931 voor restauratie staan. Vanaf april ben ik met vervroegd pensioen en kan ik aan dat project verder met kennis die ik voor een groot deel in Geffen bij Garage Groos heb opgedaan.











.

@Wim Ploegmakers, heel hartelijk dank voor uw vrolijke herinneringen. In uw verhaal komt de mens en vakman Toon Groos heel markant naar voren!
Bovendien geeft u de lezer een blik in de bedrijfsvoering bij een kleine zelfstandige eind jaren 1960.
Volgens mij kende men toen het woord 'stress' nog niet. Veel lol, maar wel lange werkdagen ...

Is ook bekent dat ie toen hij in het verzet zat onschuldige mensen aangaf en er zelf beter van werd?
Hij heeft de dood van mijn opa op zijn geweten.

Vreselijk om te horen dat deze dingen in de oorlog zijn gebeurd. Misschien dat BHIC deze zaak ophelderen. In het boek van Ruud Verhagen (Zoiets de vergitte nie) staat een heel ander verhaal.

Inderdaad vreselijk om te horen wat mensen is overkomen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Helaas is het voor ons (het BHIC) niet mogelijk om te onderzoeken in hoeverre de hoofdpersoon uit ons verhaal hier ook daadwerkelijk bij betrokken is geweest. Temeer ook omdat wij niet beschikken over het boek van Ruud Verhagen. Het zou fijn zijn als andere mensen via dit forum met behulp van hun herinneringen het juiste beeld van Toon Groos zouden kunnen schetsen.
Met vriendelijke groeten,

Misschien is het makkelijker mijn moeder eens te raadplegen hoe hij mijn opa die zwaar suikerpatiënt was in Oss mee heeft opgesloten? Een man die geen vlieg kwaad deed maar dankzij zij slechte gezondheid een schuurtje mocht bouwen en door "het verzet" uiteindelijk de dood is ingejaagd.
Maarja kwamen ven de hei dus telden niet mee in die tijd, dus verhalen uit boeken zijn niet de reflectie van de waarheid maar een veredeling van vooringenomen geffenaren die pakten wat ze pakken konden. Rectificatie zou hier op zijn plaats zijn, want hebben mij mijn opa ontnomen!!!

@W van der Steen, wij kennen Ruud Verhagen als een gedegen onderzoeker en historicus, maar zoals al gezegd door mijn collega Mariët Bruggeman, wij hebben hier zijn boek niet en weten dus niet in hoeverre het verhaal van uw moeder in het boek is verwerkt. We vinden wel dat Ruud in deze zaak als eerste zou moeten reageren.

Hallo , ik heb af en toe een beetje heimwee naar geffen . Mijn vader was toon van erp ( de groenteboer met driewieler ) . Ik kan mij de driewieler niet meer herrineren
maar wel de garage van toon groos en toon zelf . Leuk om die oude foto's van geffen te zien .

marina van erp 25-1-2017

ik haak in op het verhaal van anton van erp ik ben zijn zus en ik ken de driewieler groetenkar van ons pa nog goed hij kwam mijn met mijn vriendinnen van toen altijd ophalen op school was altijd weer gezellig

Bedankt voor je reactie Marina, leuk om te lezen dat je nog steeds met zo veel plezier terugdenkt aan die tijd van toen. Jullie zullen vast veel lol gehad hebben.

irene en jan groos zouden wij familie zijkunnen zijn? groetjes van nancy groos