Wij werden gespaard

 Het prachtig gerestaureerde huis in de Ridderstraat

Ik was hem daarvoor zeer erkentelijk. Eenmaal in de kelder kon ik mij niet voorstellen dat hier, in deze kleine ruimte, eind 1944 meer dan 20 personen een schuilplaats voor het oorlogsgeweld hadden kunnen vinden. In mijn voorstelling was de kelder veel groter.

Hieronder het interieur van de kelder van de heer Bol; die foto heb ik bewerkt om een indruk te geven van de schuilkelder zoals die was toen een groot aantal buurtgenoten daar mochten schuilen tegen het oorlogsgeweld tijdens de bange dagen van eind 1944.

De kelder van de heer Bol

Bewerkte foto van de schuilkelder                ​     Bewerkte foto van de schuilkelder​ met bewoners

Op de foto zit Suus met aan haar voeten de foto van haar moeder. Zij was van oordeel dat Opoe, die in de oorlog het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld, ook op de foto moest. Ik denk dat ons gezin mede het leven te danken heeft aan Suus en haar schuilkelder. 

Als ons gezin in de oorlog niet in deze schuilkelder had mogen slapen, dan waren wij naar het stadhuis gegaan en waren wij er waarschijnlijk nu niet meer. Het stadhuis werd namelijk door de Duitsers opgeblazen, waarbij vele onschuldigen werden gedood. Ik schreef er dit eenvoudige rijmsel over.

Wij waren geluksvogels

Het waren de bewoners van de schuilkelder in de Ridderstraat
Zij mochten zich dankbaar prijzen dat zij voor de Stadhuisramp werden gespaard
Zij mochten blijven leven waar velen anderen, door zinloos geweld van de agressor, de dood in werden gejaagd
Hadden zij geluk of was het de hand van de voorzienigheid?
Waarom moesten velen gaan en mochten wij blijven?
Op deze in stilte gestelde vragen zullen zij nooit een antwoord krijgen
Zij weten het niet en zullen het ook nooit weten
Vast staat dat zij door een hogere macht werden beschermd
en laten zij, die er nog zijn, dat in grote dankbaarheid nooit vergeten.

Ik bezocht het oude kerkhof in Oudheusden. Toen ik even stilstond bij het monument, viel mij de eenvoud daarvan op. Daar staande realiseerde ik mij bovendien dat ik ook een van de slachtoffers had kunnen zijn.

Ik vroeg mij voor het eerst in mijn leven af, waarom ik niet en zij wel. Mijn ouders zullen zich dat ongetwijfeld ook hebben afgevraagd. Een antwoord op deze vraag kreeg ik niet, maar ik weet wel dat deze onschuldige slachtoffers van de stadhuisramp nooit vergeten mogen worden.