foto's: Suus Heersema
"Als je ouders een restaurant hebben, heb je als kind veel vrijheid. Ze hadden wel tijd voor me, maar zeker niet altijd. Dus werd ik niet erg in de gaten gehouden. Ik kon veel mijn eigen gang gaan. Beetje losbandig, beetje kattenkwaad, maar nooit echt rottigheid hoor”, verzekert Bob Hutten, directeur van cateraar Hutten, met een lach. Toch kwam de strakke discipline van het tennissen op een goed moment in zijn leven.
Losbandig bestaan
“Ik was een jaar of twaalf, dertien, had soms wat verkeerde vrienden, dus toen coach Mike Martin voor mijn neus stond, was dat duidelijk een wending in mijn leven. Mike is – en was toen ook – een grote, donkere man. Een echt krachtmens die wilde dat je serieus omging met je talent en dat je daar ook hard aan werkte. Zo bracht ik menig uur door op de tennisbaan. Einde losbandig bestaan”, concludeert hij nuchter.
De top haalde hij nét niet. “Ik kreeg een schouderblessure die vrij hardnekkig bleek. Tegelijkertijd kwam Paul Haarhuis - met wie ik op zaterdagochtend trainde - terug uit de VS en hij bleek zo goed geworden dat ik ook meteen wist: dat talent heb ik gewoon niet. Daar kon ik me toen ook redelijk goed bij neerleggen en dacht: dan ga ik naar de hotelschool.”
Deur op slot
Met de zaken van zijn ouders ging het inmiddels wat minder dus de hulp van hun zoon kon goed worden gebruikt. Van 1988 tot 1995 was Bob daar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat te vinden. “Toen ik hun restaurants in 1995 overnam, was het duidelijk dat de panden niet voor de 21ste eeuw waren gebouwd. De geluidsoverlast om maar iets te noemen; die panden waren niet geïsoleerd. Als je dat wel wilde doen, bleek dat zo duur; dan kon je beter opnieuw gaan bouwen. Dus ik draaide de deur op slot en stapte in de catering.”
Daarna gaat het hard met het bedrijf Hutten. Het onderkomen aan de Corridor werd direct te klein en zelfs de nieuwbouw aan de Mountbattenweg moest – ondanks de instortende markt na 9/11 – algauw worden ‘ingebreid’. “Succesvol? Ja, maar om in de lijn van de geschiedenis te blijven: wij zijn de 4001ste generatie. Met een gemiddelde leeftijd van 50 jaar vorm ik één triljoenste van de mensheid. Wat stelt dat voor? Niets. Wie herinneren wij uit de geschiedenis? Caesar, Napoleon, andere boeven en met wat meer geluk enkele kunstenaars.”
Wanneer ben je geslaagd?
“Dus stelde ik mezelf de vraag: wanneer is mijn leven nou geslaagd? Als je je talent ontdekt, dat ontplooit en daarmee iets goed doet voor de volgende generatie zodat je werkt aan een betere wereld. Die hang naar het maatschappelijke: dat zie ik ook terug bij mijn opa en mijn vader. Mooi om te zien dat dat toch van de ene op de andere generatie overgaat. We zijn gaan geloven dat je succesvol bent als je veel geld verdient. Langzaam komen we er achter dat dat niet relevant is.”
“Geschiedenis is belangrijk: daar zouden we meer bij stil moeten staan. Pater Van den Elsen bracht ons boeren samen, knokte voor die coöperatie en die mentaliteit zijn we nu kwijtgeraakt. Het is allemaal veel te individualistisch en daarmee maak je geen vuist in Brussel. De kracht van samen; daar is het om te doen. Terug naar de mentaliteit van Van den Elsen en dan kan Brabant ver komen.”
Lees meer verhalen van Bekende Brabanders
Lees meer over:
Meer Bekende Brabanders:
