foto: Mark Uyl
Haar vader was machinebouwwerker, haar moeder huisvrouw: oftewel “een eenvoudig gezin”, zo typeert Dekkers. “Ik ben geboren aan de Koningsdijk en de lagere school zat een eindje verderop. Een school die goed stond aangeschreven en die ook veel kinderen uit de betere milieus trok. Binnen die gemeenschap was ik echt een buitenbeentje. En om het nog zieliger te maken”, vertelt Dekkers inmiddels met een lach, “werd ik gepest en had ik bijna geen vriendinnen.”
Van arm naar rijk
“Let wel: zo herinner ik het me, dit is de manier waarop ik het heb ervaren; mijn waarheid. Voor mijn gevoel stond de school in een gegoede buurt. Als ik dan overstak, ging je echte van de arme naar de rijke kant. Als ik dan bij klasgenootjes aanbelde, mocht ik niet naar binnen om te spelen. Als je dat op zo’n jonge leeftijd structureel overkomt, dan vormt het je. Ik vroeg me vaak af: waarom mag dat niet?”
Lange tijd vermeed de ontwerpster als volwassene de buurt. Tot een paar jaar geleden. “Toen ben ik teruggegaan naar die plek. Ik wist niet wat ik zag: het waren gewone, bijna pietepeuterige straatjes waar ik met m’n Volvo bijna niet doorheen kwam. Ik kreeg er bijna de slappe lach van; het was zó anders dan dat ik het als kind had gezien! Nu ben ik daar klaar mee; met die periode, met die omgeving, maar de betekenis is gebleven.”
(Benieuwd hoe Marlies Dekkers vervelende ervaringen heeft omgezet tot iets creatiefs?
Lees onder deze foto van Heemkundekring Oosterhout verder)
Compromisloos
“Het verhaal klinkt misschien een beetje sneu maar tegelijkertijd ben ik trots op dat meisje dat zich toch zo staande wist te houden. Compromisloos, met kleding aan die alleen zij leuk vond. Dan gaat het er ruig aan toe op het schoolplein. Toen ontdekte ik al snel: kennis is macht. Als je dat niet hebt, kun je ook niet sturen. Ik zag al heel snel wat daadwerkelijk van waarde was.”
Dekkers vervolgt: “Je moet dit verhaal plaatsen in die tijd; eind jaren zestig, begin jaren zeventig. De school was nog maar net gemengd dus er speelde van alles mee: de tegenstelling jongen-meisje, sociale klasses, het katholieke geloof dat zo dominant was binnen die samenleving. Als ik vertel dat ik vroeger iedere avond op mijn knieën voor mijn bed zat te bidden, kijken mensen me soms aan of ik tachtig ben! Maar ook dát is heel vormend geweest. Ik gebruik die elementen, weet ze om te vormen. Die vervelende ervaringen van vroeger heb ik creatief weten om te zetten.”
Mijlpaal
Dat ze zelf als modeontwerpster haar eigen plek binnen de geschiedenis heeft ingenomen, vindt ze goed om zo nu en dan bij stil te staan. “Zeker toen het Rijksmuseum het ontwerp van mijn jurk aankocht, dan weet je dat je een mijlpaal hebt bereikt. Het was nota bene het eerste werk dat de toenmalig nieuwe directeur Wim Pijbes heeft verworven. Maar ik merk het ook omdat mijn creaties uit mijn beginperiode nu in Rusland als heel vernieuwend worden ervaren. Geldt trouwens ook voor New York of LA, hoor.” Ze reist dan ook de hele wereld rond en bestiert haar bedrijf vanuit Rotterdam. “Een bewuste keus om dat níet vanuit Brabant te doen. Die navelstreng móest ik doorknippen. Maar ik trek geen lange neus naar mijn oude buurt rond de school, dat zit niet in mijn karakter. En hoewel ik er niet woon, blijf ik voor altijd verbonden aan Brabant. Daar ben ik gevormd en die basis van “kom op meid, zet je eigen lijn gewoon door”, dat zie je terug in mijn ontwerpen.”
Lees meer verhalen van Bekende Brabanders
Lees meer over:
Meer Bekende Brabanders:
