De begroeiing in die periode zorgde ervoor dat het reliëf van dat gebied werd gefixeerd. Door het langdurig bemesten van de akkers werd de bolling in stand gehouden. Dit levert een hoogteverschil op tussen het midden en de randen van de akker.
Tot een halve eeuw geleden gaven de Belversche Akkers ook een kijk op een heel andere periode uit de geschiedenis. Tot de ruilverkaveling van 1961 hadden de percelen namelijk vrijwel hetzelfde patroon als de eerste kadastrale kaart van 1832. En dat betekende een verzameling van veel kleine percelen van een halve tot enkele hectaren.
Cees Verhoeven weet hierover mee te praten. Als nakomeling van burgemeester en – wellicht nog belangrijker – café-eigenaar Herman den Oude had hij een lappendeken aan stukjes grond. Verhoeven boerde op dit gebied en deed er veel mooie vondsten. De vorm van de percelen gaven nog meer historische informatie. Op het laagste punt van de Belversche Akkers heeft een ven gelegen. Aan de percelen kun je zien dat die grond pas later is cultuur is genomen.
Maar de grond herbergt nog veel meer geheimen van vroeger zoals scherven aardewerk uit IJzer-Romeinse en Karolingische tijd van voorraadvaten en schalen. Ze wijzen op kleine agrarische nederzettingen in de Romeinse tijd. Het werpt de vraag op of de Belversche Akkers mogelijk een archeologische schatkamer is.
Niet alleen in voorwerpen gaat deze bijzondere plek ver terug in de tijd. Ook in documenten uit de 11de eeuw wordt gesproken over de St. Martinuskapel op de Belversche Akkers. Mogelijk heeft er zelfs al eerder een kerkje gestaan. In 1147 wordt de kapel ‘een dochter van de kerk in Moergestel’. De kapel was het centrum van Belveren, maar wordt in 1664 gesloopt. Niet veel later wordt het beeld bij wijze van spreken ‘bevroren’ tot de jaren zestig van de vorige eeuw.
Voor een meer efficiëntere bedrijfsvoering was de ruilverkaveling wel te begrijpen. Maar het scheurt hierdoor wel een belangrijk hoofdstuk uit het geschiedenisboek dat de akker tot dan toe vormde. Kleine percelen verdwenen, net zoals oost-west lopende zandwegen. Uit het kerkepadenpatroon was af te lezen dat het kerkelijk centrum zich had verplaatst, maar de ruilverkaveling wiste deze informatie zo goed als uit. Iets dat Verhoeven nog altijd betreurt.
