Jan, bedankt voor het ooggetuigenverslag. Lees ook het verhaal: Wanneer het roggeveld twee kontjes hoog is, daar staan dezelfde plaatjes, de skoft, lunch, als je beschrijft, van de Franse schilder Julien Dupré en Jean Francois Millet.

Een heel mooi verhaal Rini.

Bij het dorsen van zo'n stromijt heb ik ook een aantal malen meegeholpen. De dorskast werd na aankomst bij de mijt waterpas op blokken gezet met behulp van een wien (krik). Als alles aangesloten was kon het dorsen beginnen. Maar eerst werd ons verteld dat we uit de buurt van de riemen moesten blijven en ook nergens geen hand in de dorskast mochten steken. Om ons te waarschuwen werd dan het verhaal verteld van de man die 3 vingers was kwijtgeraakt of van de neef die een aantal jaren geleden in de dorskast werd getrokken en dit niet overleefde. Boven op de dorskast zat alleen de man die de bossen gelijkmatig invoerde. Hij had een leren band om zijn pols met aan de onderkant een scherp mesje waarmee hij de touwen rond de gerven los sneed. Wij moesten de strobalen op de wagen pakken die vanuit de pers met een soort glijbaan omhoog de wagen op werden geduwd. Als de onderste lagen van de mijt aan de beurt kwamen renden tientallen en soms wel honderden muizen alle kanten uit. Tijdens de middagpauze werd alles stilgezet en zat of lag iedereen aan de rand van het veld. De tas met boterhammen en koude koffie of thee, die ons moeder s'morgens had klaargemaakt, werd uitgepakt. De theedoek met boterhammen werd losgeknoopt en op de grond gelegd. Nergens smaakten de boterhammen zo lekker als daar aan de rand van het veld.