Da's een bijzonder verhaal, Ed! Ik kan me je verlegenheid wel voorstellen. Voelt ook een beetje ongemakkelijk natuurlijk, als je televisie kijkt in een woonkamer en je ziet al die mensen van achter het raam staan mee te kijken.

Dat samen tv kijken is wel iets wat steeds minder gebeurt, denk ik, behalve dan misschien met een voetbaltoernooi. Keek je vroeger nog met de buren samen, tegenwoordig kijkt zelfs vaak iedereen uit het gezin naar een ander scherm...

Wat grappig, ik kan me nog "De laatste der Mohikanen" herinneren. Ik begreep er niets van, dit was in het Frans, en ik was nog klein. En net zoals bij de meeste mensen zaten de buren erbij.

Hoi Ed. Ook hetgeen jij vermeldt, komt mij zeer bekend voor. Wij mochten op de woensdagmiddag bij de buren op het vloerkleed zitten om het kinderuurtje te zien. Ook kregen we weleens een glaasje ranja.

Ik heb, meen ik, in 1948 de eerste TV-proefuitzending mogen bekijken bij de Fam. De Visser in de Molenstraat in Boxtel. Ik was toen zo'n 7 jaar. De Visser was iets hoogs in "de Philips" in Eindhoven en mijn vader was een goede bekende van hem. Wij zaten met zo'n 10 personen in hun woonkamer, en hun TV stond bij 't grote raam aan de straatkant. Ik snapte er allemaal niet veel van, het beeld was ook echt niet geweldig, maar ons kinderen werd wel duidelijk dat dit kennelijk 'n bijzonder moment was... Ik vergeet nooit hoe verlegen ik me voelde toen er een hoop mensen buiten voor het raam stonden om die eerste TV-uitzending ook mee te kunnen maken, terwijl wij wel in die grote kamer mochten zitten...

Zeer zeker, Christian.
Dank voor je reactie.

Piet, dat zijn beide iconische programma's én misschien wel de bekendste van alle omroepsters. Het was een gigantische uitgave in die tijd, zo'n tv, maar jullie hebben er veel plezier aan beleefd. Hopelijk ook aan het luisteren naar onze podcast!?

In 1960 kochten mijn ouders onze eerste televisie voor fl. 1065 bij de firma mulders in de Orthenstraat, Den Bosch. We keken op de woensdagmiddag naar het kinderuurtje van de KRO. Ook was vaak tante Hannie als omroepsterte zien. Zij nam altijd zwaaiend met een vrolijke glimlach afscheid. Ook keken we vaak naar de verrekijker. Een programma dat over alle dingen ging. We smulden ervan.