De Amerikaan William G. Morgan staat te boek als de officiële bedenker van het volleybal. Hij was sportleider bij de Young Men Christian Association (YMCA) in Massachusetts, waar hij onder meer les gaf aan een groep al wat oudere zakenlieden.
Het toen al bekende basketbal vond hij iets te hard voor deze groep en hij bedacht in 1895 een nieuw spel, op basis van wat spelregels uit bestaande sporten als tennis, basketbal en baseball. Dat nieuwe spel werd volleybal, genoemd naar het basisprincipe dat de bal zonder de grond te raken over het net moest worden gespeeld. Dit heet 'volley'.
De oudste regels weken nog wel wat af van het moderne volleybal. Een netserve mocht één keer over en je mocht in het spel 'dribbelen' tot één meter voor het net. Dribbelen hield in, de bal voor jezelf omhoog spelen. Een wedstrijd bestond uit innings. Zo'n inning was voorbij als alle spelers van beide teams een serveerbeurt hadden gehad. Bovendien was het mogelijk één tegen één te spelen, maar ook tien tegen tien. Om hun vingers te beschermen mochten de dames de bal eerst vangen en dan opgooien.
De YMCA zag wel wat in dit spel en ontwikkelde het verder: In 1900 werd het dribbelen afgeschaft; in 1912 voerde men het doordraaien in; in 1917 kwam de regeling dat een game tot 15 punten gaat en in 1918 de regeling dat er zes spelers per team in het veld moeten staan.
In 1925 bracht pater Simon Buis (1892-1960) na een bezoek aan de Amerikaanse staat Illinois het spel naar Nederland, waar het voor het eerst werd gespeeld in het Missiehuis Sint Willebrord in Uden. Voorlopig bleef het echter een sportieve bezigheid die vooral in missiehuizen en aan seminaries beoefend werd.
Dat veranderde in 1928, toen de Amsterdamse Maatschappij voor Jongemannen (AMVJ) de Engelse YMCA-sportleider Lew Lake uitnodigde om een demonstratie te geven in basketbal en volleybal. Volleybal sloeg zo aan bij de AMVJ dat niet lang daarna, in 1930, een aparte volleybalclub werd opgericht met de naam AMVJ.
Echt ruime bekendheid kreeg het volleybal pas toen in 1945 de militairen uit Canada, Polen en Amerika overal in het land volleybal speelden. In de naoorlogse jaren werd volleybal een echte schoolsport. De Olympische Spelen van 1964 betekenden de definitieve emancipatie van volleybal als Olympische sport.
Maar aan Uden komt dus de eer toe dat hier de bakermat van het volleybal in Nederland ligt!
Het toen al bekende basketbal vond hij iets te hard voor deze groep en hij bedacht in 1895 een nieuw spel, op basis van wat spelregels uit bestaande sporten als tennis, basketbal en baseball. Dat nieuwe spel werd volleybal, genoemd naar het basisprincipe dat de bal zonder de grond te raken over het net moest worden gespeeld. Dit heet 'volley'.
De YMCA zag wel wat in dit spel en ontwikkelde het verder: In 1900 werd het dribbelen afgeschaft; in 1912 voerde men het doordraaien in; in 1917 kwam de regeling dat een game tot 15 punten gaat en in 1918 de regeling dat er zes spelers per team in het veld moeten staan.
Dat veranderde in 1928, toen de Amsterdamse Maatschappij voor Jongemannen (AMVJ) de Engelse YMCA-sportleider Lew Lake uitnodigde om een demonstratie te geven in basketbal en volleybal. Volleybal sloeg zo aan bij de AMVJ dat niet lang daarna, in 1930, een aparte volleybalclub werd opgericht met de naam AMVJ.
