Samen met Jan van Goch die destijds de acties nauwlettend voor de krant volgde, blikken de heren ruim veertig jaar later terug. Veel mooie herinneringen aan een roerige tijd. Maar het raadhuis haalde het niet.
Het oude raadhuis - gebouwd in 1875 - was een pand met historie. In de loop der tijden kende het de meest 
uiteenlopende bewoners. Zo was het onder meer het onderkomen van de politie (inclusief gevangenis).
Maar het bood het ook onderdak aan geiten die werden gehouden door de echtgenote van de politieagent. En natuurlijk was het ook de werkplek van burgemeester en wethouders van de gemeente Oploo.
Hoewel het 42 jaar geleden is dat er actie werd gevoerd voor het behoud van het pand, diept Henk van Gelder thuis moeiteloos het originele affiche weer op uit een la. Ook de verhalen over de acties blijken nog vers in het geheugen te liggen.
Jan van Goch: "In 1968 schreef ik dat sloop van het oude raadhuis wel eens aan de orde zou kunnen zijn. Hoongelach was mijn deel. En twee jaar later werd het werkelijkheid."
Hoofdrolspelers in de kwestie rond het raadhuis waren burgemeester J. Jans en de wethouders J. Teunissen en P. Cornelissen. Burgemeester Jans was een formele burgemeester, daar zijn Van Gelder en Van Goch het over eens. Maar ook iemand die stond voor zijn zaak. Bovendien had het gebouw ook z'n beperkingen. Het was oud en te klein voor de groeiende gemeente. Er moest iets gebeuren. Maar wat?
Hoewel het gebouw vrij beeldbepalend was voor de Brink in St. Tunnis was het niet een onderwerp dat het dorp in tweeën spleet.
"Voor mijn gevoel waren het vooral de allochtonen die zich inzetten voor het behoud. Voor anderen was het gauw goed. Als de burgemeester en de pastoor zeiden dat het moest, dan moest het. Let wel dat we het hebben over een heel andere tijd, meer dan vier decennia geleden", vertelt Van Goch.
Van Gelder herinnert zich dat anders. "Volgens mij leefde het breder. Maar eerlijk is eerlijk, het bracht wel wat beroering maar het was niet zo dat niemand nergens anders over sprak."
Toch had de geringe commotie soms vergaande gevolgen. Er werd zelfs een bommelding gedaan, wat ertoe leidde dat de politie het gemeentehuis 's nachts ging beveiligen. "Het bleek gewoon een wekker te zijn. En die bommelding kwam uit een andere hoek dan ons 
actiegroepje. Zij liftte mee op wat wij deden."
En wie dat allemaal waren, dat blijft één van de mysteries uit het verleden. "Dat lag toch gevoelig", weet Van Goch. "Maar ik heb er zelf nooit een geheim van gemaakt", benadrukt Van Gelder.
Of de actievoerders opzettelijk onherkenbaar in beeld zijn gebracht of dat het een verzoek van de fotograaf was om de posters omhoog te steken, ook dat blijft een twistpunt tussen beide heren die daar overigens allebei wel de humor van inzien. "Het is zo lang geleden; wie weet dat nu nog precies?", zeggen ze met een knipoog.
Uiteindelijk gaat het raadhuisje toch snel om. "En toen het nieuwe gemeentehuis in 1972 openging, heb ik een bloem gebracht. Sommige mensen vonden dat raar, omdat ik me zo sterk had verzet tegen de sloop. Maar het is allemaal democratisch gegaan. Ik heb eerlijk gestreden en verloren. En me daar bij neergelegd, dat moet je dan ook doen. Het is niet zo dat we tegen nieuwbouw waren, we wilden gewoon het raadhuis behouden", besluit Van Gelder.
