De slag om Arnhem tijdens Operatie Market Garden was op 21 september 1944 al bijna verloren. De Britten hadden een klein bruggenhoofd geslagen aan de overzijde van de Rijn, maar konden dat maar ternauwernood verdedigen.
Die dag werd de Britse bevelvoerder Urquhart gedwongen zijn troepen terug te trekken naar een gebied in Oosterbeek van circa 1 bij 2 km (de zogenaamde "perimeter"), waar de para’s in feite geïsoleerd waren. Voor hun bevoorrading waren ze volledig afhankelijk van luchttransporten. Rond het middaguur van die 21e september vertrokken tien Dakota’s van de Royal Canadian Airforce vanaf het vliegveld Blakehill Farm in het Engelse Wiltshire richting Arnhem met voorraden voedsel, medicijnen en munitie. De bemanning bestond uit piloot S/Ldr R.W. Alexander, copiloot F/O W.S. McLintock, radiotelegrafist F/O J. Rechenuc en de Britse navigator F/Sgt A. McHugh. Aan boord waren verder enkele zogenaamde despatchers, de mannen die op het juiste moment de lading uit het vliegtuig moesten gooien. Dat waren Cpl A.E. Hall, L/Cpl Jones, Dvr H. Woodward en Dvr F.G.W. Yeo.
Nadat ze hun lading hadden gedropt, klommen de vliegtuigen naar een hoogte van 7.000 voet om de thuisreis te beginnen, richting zuiden. Onderweg werden ze aangevallen door Duitse jagers, die in de langzame Dakota’s een makkelijke prooi vonden. Vier van de tien Canadese Dakota’s werden neergeschoten. De KG 378 stortte rond 17.30 uur neer op de Sonse heide, vlakbij de Sonniushoeve. Van de bemanning overleefden slechts drie man deze crash. Radiotelegrafist John Rechenuc sprong als eerste uit het brandende vliegtuig, waarvan de piloot, Robert Alexander, waarschijnlijk al dodelijk getroffen was door de Duitse jager die het toestel had aangevallen.
Ook navigator McHugh wist levend uit het toestel te komen, net als een van de despatchers, korporaal Jones. Rechenuc landde in een bos, waarbij zijn parachute aan de boomtakken bleef hangen. Hij verborg zich in een greppel langs een zandweg, maar werd al snel door een onbekend meisje gevonden, dat hem naar een Amerikaans hospitaal bracht. Vandaaruit ging hij naar Brussel en keerde vervolgens naar Engeland terug. McHugh was er ernstiger aan toe.
Hij was door kogels in zijn rug geraakt en landde in een kanaal, waaruit hij door Amerikanen werd gered, die hem vervolgens naar een hospitaal brachten. Ook Jones was zwaargewond in een bos terechtgekomen, waar hij buiten bewustzijn raakte. Toen hij weer bijkwam, bevond hij zich in een kruiwagen die door een Nederlander richting een Amerikaans veldhospitaal werd geduwd.
Of deze drie mannen uiteindelijk in hetzelfde hospitaal zijn terechtgekomen, is onduidelijk, maar het zou best wel eens kunnen gaan om het voormalige sanatorium in Son, dat de Amerikanen al op 17 september als veldhospitaal hadden ingericht. De overleden bemanningsleden werden aanvankelijk begraven op het tijdelijke Amerikaanse militaire kerkhof van Son en later herbegraven op het oorlogskerkhof in Bergen op Zoom. In het Eindhovens Dagblad van 18 september 1992 verscheen over deze crash een uitgebreid artikel van de hand van Ed van de Kerkhof onder de titel De dag dat de Dakota’s vielen.
Die dag werd de Britse bevelvoerder Urquhart gedwongen zijn troepen terug te trekken naar een gebied in Oosterbeek van circa 1 bij 2 km (de zogenaamde "perimeter"), waar de para’s in feite geïsoleerd waren. Voor hun bevoorrading waren ze volledig afhankelijk van luchttransporten. 
Ook navigator McHugh wist levend uit het toestel te komen, net als een van de despatchers, korporaal Jones. Rechenuc landde in een bos, waarbij zijn parachute aan de boomtakken bleef hangen. Hij verborg zich in een greppel langs een zandweg, maar werd al snel door een onbekend meisje gevonden, dat hem naar een Amerikaans hospitaal bracht. Vandaaruit ging hij naar Brussel en keerde vervolgens naar Engeland terug. McHugh was er ernstiger aan toe.
