Tijdens een overnachting in het Prehistorisch Dorp van Eindhoven, werd ik in de vroege morgen gewekt door het kraaien van een haan, het teken van de nieuwe morgen. Het was voorjaar 2005, de haan wekte mij om 5 uur en daarna liet hij met een tussenpoos van precies een uur nog tweemaal van zich horen.
Een maand later, april, inmiddels zomertijd, begon het kraaien om 4 uur. Het bleef ook nu bij drie slagen, ik had het voordeel dat er niet meer hanen in de buurt waren, want dan was zijn gekraai door meerdere hanen beantwoord.
Deze waarneming bracht ik verband met het Mattheus-evangelie van Palmzondag, waarin de verloochening verhaald wordt (26:69-75). Toen sprak Jezus tot Petrus: ,,Voorwaar, Ik zeg u, heden in dezen nacht, nog voor de haan gekraaid heeft, zult gij mij driemaal verloochenen” .
Op dezelfde locatie brachten we eens met een aantal personen de nacht door, genesteld in het stro van de stroschuur. Om 8 uur werden we door de Haan, vergezeld van een toom kippen, zogenaamd gevraagd om te vertrekken, want overdag was het een van zijn bezochte locaties. Hij had samen met zijn kippen de nacht doorgebracht in de bomen.
Thuis had ik jaren de verzorging van de kippen, maar die moesten het zonder haan doen. Vaders gedachten waren immers: een haan eet teveel en ziet er daarom altijd het mooiste uit.
Er bestaat echter een spreekwoord dat zegt: “een goede haan is niet vet”. Hij zorgt voor orde onder de kippen. Als de haan een lekker hapje heeft, zal hij dit nooit meteen zelf opeten, maar hij klokt dan om een vrouwtje te lokken.
Voor mij is de Haan geen plaagdier; hij hoort bij de nieuwe morgen en ik hoor hem graag. En ik ben niet de enige: op tientallen plaatsen in Nederland worden jaarlijks kraaiwedstrijden gehouden voor het aantal kraairoepen, binnen een bepaalde tijd.
Bij deze foto: trots toont Pastoor Blom hier de torenhaan van de St. Odulphuskerk in Best. Hij staat op een glazen bol of beter gezegd een kunstei, ter voorkoming van blikseminslag.
De haan op de foto is na restauratie weer terug geplaatst.
Van een ander dorp hoorde ik vertellen, dat er een drukte rond de toren was.
Toen de menigte aan de pastoor vroeg waarom hij de Haan van de toren had gehaald antwoordde deze: “er komt toch geen kip meer in de kerk.”
Maria van der Wijst.
zei op 23 januari 2014 om 07:03
Ik herinner me wel dat ik op de kleuterschool (Volkel) de nodige hilariteit bij de nonnen teweegbracht door vol enthousiasme een bontgekleurde haan met maar liefst vier poten op papier te zetten. Je kunt wel zien dat je niet van de boerderij komt! was het commentaar van de nonnen.
Rini.
zei op 25 januari 2017 om 14:24
In 2004 werd in de Lidwinakerk van Best het Passiespel door toneelstichting Ons Eygen Landt opgevoerd.
Bij de verloochening van Petrus, wachtte ik in spanning af,
op het kraaide van de Haan, prachtig klonk mijn wens!
Tevergeefs, mistte ik jaren zeventig het ‘kukeleku’ bij de opvoering
van de zó bekende Passiespelen in Tegelen.
Rini.
zei op 27 januari 2017 om 15:15
Op de bakstenen buitenmuur van vh. Vermaats Broodbakkerij aan de
Paul Krugerkade (tht.van 35) in Haarlem ontdekte ik het hele
broodbakkers gebeuren in steenkleur en reliëf.
Het twaalfde als laatst tafereel de 2 meter hoge Kraaiende Haan,
De betekenis het vers gebakken brood op de vroege morgen.
Jammer nog geen Beschermd Monument!
Rini de Groot.
zei op 1 april 2018 om 10:42
Pasen. Toch moest ik even terug denken aan Witte Donderdag van de veertiger jaren. M,n broer maakte op die dag z,n bed niet op, want Onze lieve Heer ging
die avond ook niet naar bed.
Lisette Kuijper
bhiczei op 3 april 2018 om 09:45
Bedankt voor je aanvullingen op dit verhaal, Rini. Wat een bijzondere gewoonte van je broer, leuk om te lezen! Weet je misschien of meerdere mensen hun bed onopgemaakt lieten op Witte Donderdag of was dit door je broer zelf bedacht? Altijd interessant om te horen van de verschillende gewoontes en rituelen rond de feestdagen!
Rini de Groot.
zei op 11 november 2023 om 12:23
Bezocht enkele jaren geleden de Boerenmarkt op de eerste zaterdag van de augustusmaand in Rijsbergen.
Bij een pluimvee presentatie vertelde ik over de ontbrekende haan thuis.
De houder beantwoorde meteen me verhaal en gooide voer waarop de haan een kakelend geluid gaf. Van alle zijde rende de kippen en de haan staarde naar de voederplaats tot de kippen een voor en vertrokken. Daarna pikte de mannetjeskip het overschot.
Een maand later, april, inmiddels zomertijd, begon het kraaien om 4 uur. Het bleef ook nu bij drie slagen, ik had het voordeel dat er niet meer hanen in de buurt waren, want dan was zijn gekraai door meerdere hanen beantwoord. 
Thuis had ik jaren de verzorging van de kippen, maar die moesten het zonder haan doen. Vaders gedachten waren immers: een haan eet teveel en ziet er daarom altijd het mooiste uit.
En ik ben niet de enige: op tientallen plaatsen in Nederland worden jaarlijks kraaiwedstrijden
