Krachtens de wet van 5 april 1870 diende er met ingang van 1 januari 1871 in elke gemeente een College van Zetters voor 's Rijks directe belastingen te fungeren. In gemeenten beneden de 10.000 inwoners moest dit college bestaan uit 5 leden, waaronder de burgemeester, die ambtshalve voorzitter was. De overige vier leden werden door de commissaris in de provincie benoemd uit een voordracht van een dubbeltal. In aanmerking kwamen zij die ingezetene der gemeente en dertig jaar of ouder waren. Er mocht tussen de zetters onderling geen bloedverwantschap tot in de tweede graad bestaan. De ambtstermijn voor de benoemde leden bedroeg 4 jaren. Om de twee jaar trad de helft af, doch zij waren terstond herbenoembaar.
Behalve de organisatie regelde bovengenoemde wet ook de taak van het college van zetters. Deze bestond in hoofdzaak uit het met de inspecteur der directe belastingen vaststellen van de aanslagen in de personele belasting.
Nadat bij Wet van 19 september 19191 de Wet op de personele belasting van 16 april 1896 was gewijzigd, verrichten de zetters nog slechts de taken, welke hen volgens de artikelen 11 en 14 van de wet betreffende de grondbelasting waren opgedragen: het verlenen van medewerking bij de vaststelling van de belastbare opbrengst van onroerend goed.
Indien bezwaarschriften waren ingediend of aangiften gedaan ex de artikelen 19, 23, 39 en 44 van laatstgenoemde wet, diende het college van zetters te worden gehoord.
Het College van Zetters werd opgeheven bij wet van 13 mei 1927, "uit een oogpunt van bezuiniging.