Veel mensen waren na de Tweede Wereldoorlog te arm om grote aanschaffen te kunnen doen. Voor die groep werd in 1946 de Wet op het Consumentenkrediet ingesteld. De overheid bood een eenmalig voorschot van maximaal 100 gulden, uitgekeerd in waardebonnen.
De instanties die zich met de uitvoering van die wet bezighielden, bestonden voornamelijk uit het Centraal Bureau voor het Consumentenkrediet en de Districtsraden voor het Consumentenkrediet. Verder was er de Centrale Raad voor het Consumentenkrediet en van de Commissie uit de Centrale Raad voor het Consumentenkrediet.
De archieven van het Centraal Bureau Consumentenkrediet, 1946-1953; de Centrale Raad Consumentenkrediet, 1945-1953; en de Commissie uit de Centrale Raad Consumentenkrediet, 1945-1949 bevinden zich op het Nationaal Archief.

(bron: www.nationaalarchief.nl)

Het consumentenkrediet beoogde hen, die hieraan behoefte hebben, in de gelegenheid te stellen de achterstand in duurzame gebruiksgoederen, welke in de afgelopen jaren is ontstaan, voor zo ver mogelijk is, in te halen.
Met dit krediet mochten alleen de volgende duurzame gebruiksgoederen worden gekocht.
Kleding, schoeisel, matrassen en huishoudelijk linnen, eet- en keukengerei e.d.
Het krediet werd verschaft in de vorm van een voorschotboekje met waardebonnen van 5 gulden.
De districtsraden van het consumentenkrediet kenden het crediet toe aan de hand van het aanvraagformulier alsmede het bedrag dat hierop wekelijks moest worden afbetaald.