Zowel de treinreiziger als de automobilist zullen het beamen: het wiekenkruis van de Ravensteinse molen De Nijverheid vormt een karakteristiek onderdeel van het stadssilhouet. Niet verwonderlijk, want het gaat hier om de hoogste molen van Noord-Brabant.
De verste ‘voorouder’ van De Nijverheid was een ban- of dwangmolen, opgericht door de heer van Ravenstein. Zijn onderdanen waren verplicht hun graan daar te laten malen. De oprichtingsdatum van deze molen is niet bekend, maar in 1486 telde het Land van Ravenstein drie windmolens: in Herpen, Uden en Ravenstein.
De Ravensteinse molen was een combinatie van wind- en rosmolen, zodat bij te weinig wind altijd op paardenkracht kon worden gemalen. De molenaar pachtte de molen van de Heer en betaalde daar jaarlijks 48 gulden en 8 stuivers voor. De standerdmolen stond ten westen van de stadskern, hoog op de stadsmuur om goed wind te kunnen vangen. Waarschijnlijk stond hij bovenop het bastion Utrecht, ook na de ontmanteling van de vesting in 1672.
In 1837 kocht Franciscus Versterren de standerdmolen. De zaken gingen zo voorspoedig dat hij in 1857 de houten installatie verving door een stenen stellingmolen. Het 27 meter hoge bouwwerk was niet compleet nieuwbouw. De molenas kwam uit een bestaande poldermolen. Ook de vier teerlingen, de fundamenten van de oude standerdmolen, zijn opnieuw gebruikt.
Franciscus Versterren is kort na de ingebruikname van de nieuwe molen naar het dorp Zeeland verhuisd en zijn neef Johannes Versterren zette het bedrijf in Ravenstein voort. Samen met zijn broer Mathias richtte hij in 1863 een ‘stoommeelfabryk’ op, voorzien van een ‘stoomtuig’. Twee jaar later telde het bedrijf al negen werknemers.
Ravenstein maakte in die jaren een bloeitijd door met een stoombootdienst op Rotterdam en Grave en een uitbreiding van het aantal los- en aanlegplaatsen en een uitdieping van de haven. De naam van de stellingmolen paste helemaal bij deze ontwikkelingen: ‘De Nijverheid’.
Na de Versterrens kwam Louis van Stekelenburg uit Oss in 1878 in het bezit van de molen. Bijna een halve eeuw later, in 1926, kocht Jan Voet uit Deursen hem. Diens broer Nol zou de laatste zijn die als molenaar van Ravenstein zijn boterham verdiende. Onder zijn bewind vond in 1966-1968 een grondige restauratie plaats, waarna de molen werd omgedoopt tot ‘De Raaf’, de vogel in het gemeentewapen van Ravenstein.
Vanaf 1980 draaide de molen nog maar sporadisch. En stilstand is voor molens vaak achteruitgang. Dat gold ook voor De Raaf. Leden van de Heemkundekring Land van Ravenstein besloten in 1991, onder leiding van Bart Tonies, tot actie over te gaan. De Stichting De Ravensteinse Molen werd op 23 oktober 1991 eigenaresse van De Raaf. Na een grondige restauratie draait de molen weer dankzij een drietal molenaars.
Sinds de laatste restauratie heeft de Ravensteinse molen zijn oude naam De Nijverheid terug. Op 12 mei 2007 vierde hij zijn 150e verjaardag. Bij die gelegenheid werd een plaquette onthuld die een plaatsje kreeg in de gevel van de molen.
De verste ‘voorouder’ van De Nijverheid was een ban- of dwangmolen, opgericht door de heer van Ravenstein. Zijn onderdanen waren verplicht hun graan daar te laten malen. De oprichtingsdatum van deze molen is niet bekend, maar in 1486 telde het Land van Ravenstein drie windmolens: in Herpen, Uden en Ravenstein. 
In 1837 kocht Franciscus Versterren de standerdmolen. De zaken gingen zo voorspoedig dat hij in 1857 de houten installatie verving door een stenen stellingmolen. Het 27 meter hoge bouwwerk was niet compleet nieuwbouw. De molenas kwam uit een bestaande poldermolen. Ook de vier teerlingen, de fundamenten van de oude standerdmolen, zijn opnieuw gebruikt. 
Na de Versterrens kwam Louis van Stekelenburg uit Oss in 1878 in het bezit van de molen. Bijna een halve eeuw later, in 1926, kocht Jan Voet uit Deursen hem. Diens broer Nol zou de laatste zijn die als molenaar van Ravenstein zijn boterham verdiende. Onder zijn bewind vond in 1966-1968 een grondige restauratie plaats, waarna de molen werd omgedoopt tot ‘De Raaf’, de vogel in het gemeentewapen van Ravenstein. 
