Geschiedschrijving vertelt meer over de schrijver en zijn tijd dan over de geschiedenis zelf

Weer een bijzonder stelling. Bij contemporaine geschiedenis is de geschiedenis nog “vers” en is de kans groot dat de schrijver het historische verhaal zelf heeft beleefd of, met enige distantie, heeft “meegemaakt”. Dat kleurt het verhaal in meer of mindere mate. Grote kans dat de maatschappelijke visie, ervaringen en normen en waarden van de schrijver in de tekst sluipen. Het zij zo. Bij oude geschiedenis leveren diverse bronnen de informatie aan. Van dagboek tot akte; de bronnen zijn niet altijd vrij van interpretatie door de toenmalige schrijver(s) en de schrijver die deze bronnen anno nu benut. Net als tegenwoordig werd ook in het (verre) verleden de schrijver beïnvloed door conventies uit zijn of haar tijd. Het kan niet anders dan dat historische verhalen daardoor net even anders worden en werden opgeschreven dan feitelijk gebeurd. Ietwat romantischer, ietwat ingekleurd en daardoor mooier of lelijker of…onder weglating van iets onaardigs (vanuit de overtuiging “over doden niets dan goeds”).
Kortom: schrijven is en blijft mensenwerk met alle plussen en minnen. Niks mis mee zolang je je dat maar realiseert als je iets schrijft of van een schrijver iets leest.

En vooral dat laatste is heel belangrijk. Die nuance gaat nogal eens verloren...