De Spaanse priester Domingo (Dominicus in het Latijn) de Guzman (1170-1221) kreeg in 1216 de pauselijke goedkeuring voor een nieuwe orde die hij wilde stichten, de Orde der Predikers (Ordo Praedicatorum). De basis voor zijn orde was de Regel van Augustinus en zijn doel was te preken ‘om het evangelie en het heil der zielen’.
De directe aanleiding voor zijn initiatief was een ontmoeting in 1203/1204 op doorreis door Zuid-Frankrijk met cisterciënzer monniken die theologisch weinig onderlegd waren én nauwelijks leefden volgens hun eigen principes: ze reisden te paard, aten en dronken er goed van en waren rijk gekleed.
Dat kon beter, vond Dominicus en hij deed wat Franciscus van Assisi in diezelfde tijd in Italië deed: hij begon een nieuwe beweging, terug naar de bron. Zijn broeders moesten arm leven, zoals Jezus van Nazareth deed, en naar de mensen toe gaan om Gods liefde te verkondigen. Bovendien vond hij dat (theologische) kennis hard nodig was. Daarom stuurde hij zijn volgelingen twee aan twee naar de grote steden om daar aan de universiteit te gaan studeren.
In Noord-Brabant volgden deze orden en congregaties de regel van Dominicus:
De directe aanleiding voor zijn initiatief was een ontmoeting in 1203/1204 op doorreis door Zuid-Frankrijk met cisterciënzer monniken die theologisch weinig onderlegd waren én nauwelijks leefden volgens hun eigen principes: ze reisden te paard, aten en dronken er goed van en waren rijk gekleed.
